အိႏၵိယတြင္ ပညာဆည္းပူးရင္းေနထိုင္လာခဲ့သည္မွာ ၅-ႏွစ္ထဲပင္ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ႏုိင္ငံျခားဆုိလွ်င္ ကုလားနုိင္ငံကလြဲ၍ မည့္သည္နိုင္ငံမွ် မေရာက္ဖူးေပ။ ေနတာ ၾကာလာေတာ့ ကုလားဒဏ္ေၾကာင့္ ျငီးေငြ႔စျပဳျပီ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးထြတ္ခ်င္စိတ္ကတားမရေပ။ ထိုေၾကာင့္ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ပီနန္ျမိဳ႔ ေမတၱာနႏၵ၀ိဟာရ ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးေနေသာ အရွင္၀ိဇၨာနႏၵာလကၤာရ ႏွင့္ တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူက” ေနာင္ေတာ္ လာျဖစ္ေအာင္သာလာခဲ့ပါ။ ပီနန္ေရာက္လွ်င္ တပည့္ေတာ္ တာ၀န္ထားပါ” ဟုလိုလားစြာဖိတ္မံသျဖင့္ စိတ္အားတက္ရျပီ။ ခရီးထြတ္ခ်ိန္စိတ္ကပိုမို၍ အထြဋ္တက္ ေလေတာ့၏။
မေလးဗီဇာကိစၥအတြက္ နယူးေဒလီျမိဳ႔ေနညီဖိုးေဇာ္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာစီစဥ္ျဖစ္သည္။ သူ႔အသိ ျမန္မာျပန္ ကုလား အာဗင္နွင့္ ဆက္သြယ္ျဖစ္သည္။ ကုလားက ဗီဇာေၾကးအပါအ၀င္ ကားခအျဖစ္ ရႈပီးတစ္ေထာင္ေျခာက္ရာသာေပးရန္၊ ဗီဇာကိစၥ အားလုံး သူတာ၀န္ယူပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ၀မ္းသာရေတာ့သည္။ သံရုံးမွာဗီဇာတင္ရန္အတြက္ ရဲ ၏ Departure စာႏွင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ သာလိုသည္ဟူ၏။ ဗီဇာရရန္ ေသခ်ာသျဖင့္ ေစ်းနဲျပီးcancleလုပ္၍ မရေသာ Air Asia ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ၀ယ္က ပိုေကာင္းသည္ဟုအၾကံေပး၏။ ထိုေၾကာင့္ Air Asia ေလေၾကာင္းလက္မွတ္ ကိုတစ္လ ၾကိဳတင္ယူကာသူ႔ထံသို႔ ပို႔ေပးခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္းစူဗာဗုိက္ဆာဆရာ ႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီးခြင့္ ႏွစ္လယူခဲ့ သည္။ကုလား ေအးဂ်င့္ကိုစိတ္မခ်သျဖင့္ ဖုန္းမၾကာခဏဆက္ကာသတိေပးရသည္။ ေအးဂ်င့္ကုလားက “ယင္းလုပ္ငန္းမွာအေတြ႔အၾကံဳ ၁၆-ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဗီဇာကိစၥ လုံး၀စိတ္ပူစရာ မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ခရီးသြားဖုိ႔ ရာသာ ျပင္ဆင္ရန္ လိုေၾကာင္း“ ေျပာၾကားေလ၏။ သြားရက္အနီးငါးရက္အလိုမွ ရႈိးမန္းနီးရႈပီး ငါးေသာင္း ျပရမည္ျဖစ္၍ Account Statement စာလိုအပ္သည္ေျပာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တြင္ရွိေသာရႈပီးအခ်ိဳ႔ ႏွင့္ ညီဖိုးေဇာ္ကို အကူအညီေတာင္းကာ ဘဏ္ အေကာင့္ထဲ ငါးေသာင္းျပည့္ေအာင္ ထည့္ရသည္။
ေအးဂ်င့္ကုလားကအခ်က္အလက္ျပည့္စုံျပီေျပာ၍ စိတ္ေအးစြာျဖင့္ နယူးေဒလီသို႔ ရာဇဌာနီ အထူးရထားကိုစီးကာ ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ လာခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္ မေလးသြားရန္ ရက္ကား ဇန္န၀ါရီ ၁၇ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ ေဒလီေနမည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္းဗီဇာကိစၥအထူးလုပ္စရာမရွိသျဖင့္ အရွင္၀ိဇၨာနႏၵ အကူညီေတာင္းထားေသာ Refree’s Report Form ကိစၥကိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၆-ရက္ေန႔တြင္ မေလးဗီဇာအဆင္မေျပသျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုလားကဖုန္းဆက္ေျပာေလ၏။ မတတ္ႏိုင္ျပီ။ ရက္ေရႊ႔ရန္ေျပာျပီး သ႔ူဘာသာ သူပင္ ဇန္န၀ါရီ ၂၁-ရက္ေန႔ကို ေရႊ႔လိုက္၏ ရက္ခ်ိန္းခအျဖစ္ ရႈပီး ႏွစ္ေထာင့္ ႏွစ္ရာထပ္ေပး လိုက္ရ၏။ ေအးဂ်င့္ကုလား၏ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ သြားမည့္ရက္ႏွင့္ မေလးတြင္ ၾကိဳဖို႔ စီမံထားသည့္ ကိစၥမ်ားလြဲေခ်ာ္သြားသည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၇-ရက္ေန႔တြင္ ဗီဇာကိစၥ အဆင္မေျပသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ ရႏုိင္ေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုလားကေျပာလာျပန္ေခ်ျပီ။ ကၽြႏု္ပ္ အတိုင္းထက္အလြန္ ေဒါသျဖစ္ရျပီ။ အေစာကတဲကသူမပိုင္လွ်င္ မပိုင္ေၾကာင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ ကိုယ္တုိင္ လုပ္၍ျဖစ္ေစ အျခားတစ္ေယာက္ကိုခိုင္း၍ျဖစ္ေစလုပ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီေသးသည္။ ခုေတာ့ သူေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ အလကားကုန္ခဲ့ျပီ။ သူကေျပာေတာ့ ေဆာရီးတစ္ခ်က္မွ်သာ။ ကၽြႏု္ပ္အတြက္မူေလယာဥ္လက္မွတ္ ဆုံးရႈံးသြား၍ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာေက်ာ္ အလကားကုန္ခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၈-ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာသံရုံးမွ ေထာက္ခံစာယူျပီး ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ မေလးသံရုံး၀င္ကာ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ ဗီဇာ ရ/မရကို ၂၅-ရက္ေန႔မွ သိရမည္ဟုေျပာသျဖင့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-ရက္ေန႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္အသစ္တစ္ေစာင္ ျပန္၀ယ္ရသည္။ မထင္မွတ္ဘဲနယူးေဒလီျမိဳ႔တြင္ ဗီဇာကိစၥ လုပ္ရွားရင္း ကၽြႏု္ပ္၏ ခြင့္ႏွစ္လထဲမွ ႏွစ္ပတ္ကိုေပးလိုက္ရသည္။ ကုလား၏ နေမာ္နမဲ့ လုပ္ရပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အားမ်ားစြာနစ္နာေစခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၂၅-ရက္ေန႔တြင္ မေလးဗီဇာရသျဖင့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-ေန႔ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္မေလးကိုသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ နယူးေဒလီျမိဳ႔ရွိ ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္သို႔ ေဒလီတကၠသိုလ္မွ အရွင္ကုမုဒါလကၤာရ၊ အရွင္ဇဋိလာလကၤာရ၊ အရွင္ေနမိႏၵ အရွင္ပညာေဇာတႏွင့္ ညီဖိုးေဇာ္တို႔ လိုက္ပို႔ေပးၾကသည္။
ေလဆိပ္သို႔သီးသန္႔ ေျပးဆြဲေသာေျမေအာက္ရထားမွာသန္႔ျပန႔္လြန္းလွသည္။ ေျမေအာက္ဘူတာၾကီးမွလည္းသန္႔ရွင္းက်ယ္၀န္းလွျပီးလုံျခံဳေရးအျပည့္ ခ်ထားသည္ကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ ရထားစီးခအျဖစ္ ရႈပီး ၈၀- ေပးရသည္။
ေလဆိပ္ၾကီးေရာက္ေတာ့ ၾကီးက်ယ္လြန္းသျဖင့္ ပိုမိုကာအံ့ၾသရျပီ။ imagination gate မ်ားစြာဖြင့္ထားေသာ္လည္းခရီးသည္ မ်ားလြန္းသျဖင့္ Departure ဂိတ္ထဲ ၀င္ရန္ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာေစာင့္ခဲ့ရသည္။ ေလဆိပ္အတြင္း ၾကီးက်ယ္လွေသာ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ား ကလဲ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေပ။ ေတာသားျမိဳ႔ေရာက္သကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္းခ်ာလည္လည္ျဖင့္ မိမိေလယာဥ္ထြတ္ခြါမည့္ ဂိတ္ေပါက္ကိုပင္ အေတာ္ရွာယူရသည္။
အိႏၵိယစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၉-နာရီ၁၀-မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္စတင္ ထြတ္ခြါသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖတ္စဥ္ကေစ်းအခ်ိဳဆုံးေလယာဥ္မို႔ အညံ့စားေလယာဥ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုမွတ္ထင္ခဲ့သည္။ တကယ့္ေလယာဥ္ကို ျမင္လုိက္ရမွ ကၽြႏု္ပ္ စီးဖူးသမွ်ေသာေလယာဥ္မ်ားထဲတြင္ အေကာင္းဆုံးအၾကီိဆုံးေလယာဥ္ျဖစ္ေနေပ၏။ ခရီးသည္ (၃၆၀) ေလာက္ ဆန္႔လိုက္မည္ဟုခန္႔မွန္းမိသည္။
ကြာလာလမ္ပူေလဆိပ္သုိ႔ မေလးစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၅-နာရီ ၁၀-မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိသည္။ အရွင္၀ိဇၨာနႏၵ၏ စီမံထားမႈျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူတြင္ ေနထိုင္ေသာ ကိုေအာင္၀င္းလိႈင္က လာၾကိဳသည္။ သူ႔ကားေလးျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ဖြင့္ထားေသာဆိုင္ခန္းသုိ႔ ပင့္သြားျပီး အရုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္သည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္တို႔ျဖင့္ ျမန္မာဟင္းလက္ရာစုံလင္လွသည္။ ဆိုင္တြင္ ေခတၱအနားယူျပီး နံနက္၉-နာရီ ၁၅-မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ ပီနန္သို႔ ဘတ္စ္ ကားျဖင့္ သြားခဲ့ရသည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္းစူဗာဗုိက္ဆာဆရာ ႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီးခြင့္ ႏွစ္လယူခဲ့ သည္။ကုလား ေအးဂ်င့္ကိုစိတ္မခ်သျဖင့္ ဖုန္းမၾကာခဏဆက္ကာသတိေပးရသည္။ ေအးဂ်င့္ကုလားက “ယင္းလုပ္ငန္းမွာအေတြ႔အၾကံဳ ၁၆-ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဗီဇာကိစၥ လုံး၀စိတ္ပူစရာ မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ခရီးသြားဖုိ႔ ရာသာ ျပင္ဆင္ရန္ လိုေၾကာင္း“ ေျပာၾကားေလ၏။ သြားရက္အနီးငါးရက္အလိုမွ ရႈိးမန္းနီးရႈပီး ငါးေသာင္း ျပရမည္ျဖစ္၍ Account Statement စာလိုအပ္သည္ေျပာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တြင္ရွိေသာရႈပီးအခ်ိဳ႔ ႏွင့္ ညီဖိုးေဇာ္ကို အကူအညီေတာင္းကာ ဘဏ္ အေကာင့္ထဲ ငါးေသာင္းျပည့္ေအာင္ ထည့္ရသည္။
ေအးဂ်င့္ကုလားကအခ်က္အလက္ျပည့္စုံျပီေျပာ၍ စိတ္ေအးစြာျဖင့္ နယူးေဒလီသို႔ ရာဇဌာနီ အထူးရထားကိုစီးကာ ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ လာခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္ မေလးသြားရန္ ရက္ကား ဇန္န၀ါရီ ၁၇ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ ေဒလီေနမည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္းဗီဇာကိစၥအထူးလုပ္စရာမရွိသျဖင့္ အရွင္၀ိဇၨာနႏၵ အကူညီေတာင္းထားေသာ Refree’s Report Form ကိစၥကိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၆-ရက္ေန႔တြင္ မေလးဗီဇာအဆင္မေျပသျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုလားကဖုန္းဆက္ေျပာေလ၏။ မတတ္ႏိုင္ျပီ။ ရက္ေရႊ႔ရန္ေျပာျပီး သ႔ူဘာသာ သူပင္ ဇန္န၀ါရီ ၂၁-ရက္ေန႔ကို ေရႊ႔လိုက္၏ ရက္ခ်ိန္းခအျဖစ္ ရႈပီး ႏွစ္ေထာင့္ ႏွစ္ရာထပ္ေပး လိုက္ရ၏။ ေအးဂ်င့္ကုလား၏ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ သြားမည့္ရက္ႏွင့္ မေလးတြင္ ၾကိဳဖို႔ စီမံထားသည့္ ကိစၥမ်ားလြဲေခ်ာ္သြားသည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၇-ရက္ေန႔တြင္ ဗီဇာကိစၥ အဆင္မေျပသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ ရႏုိင္ေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုလားကေျပာလာျပန္ေခ်ျပီ။ ကၽြႏု္ပ္ အတိုင္းထက္အလြန္ ေဒါသျဖစ္ရျပီ။ အေစာကတဲကသူမပိုင္လွ်င္ မပိုင္ေၾကာင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ ကိုယ္တုိင္ လုပ္၍ျဖစ္ေစ အျခားတစ္ေယာက္ကိုခိုင္း၍ျဖစ္ေစလုပ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီေသးသည္။ ခုေတာ့ သူေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ အလကားကုန္ခဲ့ျပီ။ သူကေျပာေတာ့ ေဆာရီးတစ္ခ်က္မွ်သာ။ ကၽြႏု္ပ္အတြက္မူေလယာဥ္လက္မွတ္ ဆုံးရႈံးသြား၍ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာေက်ာ္ အလကားကုန္ခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၈-ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာသံရုံးမွ ေထာက္ခံစာယူျပီး ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ မေလးသံရုံး၀င္ကာ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ ဗီဇာ ရ/မရကို ၂၅-ရက္ေန႔မွ သိရမည္ဟုေျပာသျဖင့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-ရက္ေန႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္အသစ္တစ္ေစာင္ ျပန္၀ယ္ရသည္။ မထင္မွတ္ဘဲနယူးေဒလီျမိဳ႔တြင္ ဗီဇာကိစၥ လုပ္ရွားရင္း ကၽြႏု္ပ္၏ ခြင့္ႏွစ္လထဲမွ ႏွစ္ပတ္ကိုေပးလိုက္ရသည္။ ကုလား၏ နေမာ္နမဲ့ လုပ္ရပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အားမ်ားစြာနစ္နာေစခဲ့သည္။
ဇန္န၀ါရီ ၂၅-ရက္ေန႔တြင္ မေလးဗီဇာရသျဖင့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-ေန႔ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္မေလးကိုသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ နယူးေဒလီျမိဳ႔ရွိ ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္သို႔ ေဒလီတကၠသိုလ္မွ အရွင္ကုမုဒါလကၤာရ၊ အရွင္ဇဋိလာလကၤာရ၊ အရွင္ေနမိႏၵ အရွင္ပညာေဇာတႏွင့္ ညီဖိုးေဇာ္တို႔ လိုက္ပို႔ေပးၾကသည္။
ေလဆိပ္သို႔သီးသန္႔ ေျပးဆြဲေသာေျမေအာက္ရထားမွာသန္႔ျပန႔္လြန္းလွသည္။ ေျမေအာက္ဘူတာၾကီးမွလည္းသန္႔ရွင္းက်ယ္၀န္းလွျပီးလုံျခံဳေရးအျပည့္ ခ်ထားသည္ကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ ရထားစီးခအျဖစ္ ရႈပီး ၈၀- ေပးရသည္။
ေလဆိပ္ၾကီးေရာက္ေတာ့ ၾကီးက်ယ္လြန္းသျဖင့္ ပိုမိုကာအံ့ၾသရျပီ။ imagination gate မ်ားစြာဖြင့္ထားေသာ္လည္းခရီးသည္ မ်ားလြန္းသျဖင့္ Departure ဂိတ္ထဲ ၀င္ရန္ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာေစာင့္ခဲ့ရသည္။ ေလဆိပ္အတြင္း ၾကီးက်ယ္လွေသာ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ား ကလဲ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေပ။ ေတာသားျမိဳ႔ေရာက္သကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္းခ်ာလည္လည္ျဖင့္ မိမိေလယာဥ္ထြတ္ခြါမည့္ ဂိတ္ေပါက္ကိုပင္ အေတာ္ရွာယူရသည္။
အိႏၵိယစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၉-နာရီ၁၀-မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္စတင္ ထြတ္ခြါသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖတ္စဥ္ကေစ်းအခ်ိဳဆုံးေလယာဥ္မို႔ အညံ့စားေလယာဥ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုမွတ္ထင္ခဲ့သည္။ တကယ့္ေလယာဥ္ကို ျမင္လုိက္ရမွ ကၽြႏု္ပ္ စီးဖူးသမွ်ေသာေလယာဥ္မ်ားထဲတြင္ အေကာင္းဆုံးအၾကီိဆုံးေလယာဥ္ျဖစ္ေနေပ၏။ ခရီးသည္ (၃၆၀) ေလာက္ ဆန္႔လိုက္မည္ဟုခန္႔မွန္းမိသည္။
ကြာလာလမ္ပူေလဆိပ္သုိ႔ မေလးစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၅-နာရီ ၁၀-မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိသည္။ အရွင္၀ိဇၨာနႏၵ၏ စီမံထားမႈျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူတြင္ ေနထိုင္ေသာ ကိုေအာင္၀င္းလိႈင္က လာၾကိဳသည္။ သူ႔ကားေလးျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ဖြင့္ထားေသာဆိုင္ခန္းသုိ႔ ပင့္သြားျပီး အရုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္သည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္တို႔ျဖင့္ ျမန္မာဟင္းလက္ရာစုံလင္လွသည္။ ဆိုင္တြင္ ေခတၱအနားယူျပီး နံနက္၉-နာရီ ၁၅-မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ ပီနန္သို႔ ဘတ္စ္ ကားျဖင့္ သြားခဲ့ရသည္။
သိမ္ေမြ႔ဦး ( BHU )
No comments:
Post a Comment