အတၱ၏ သားေကာင္

      “၀ါဒတဏွာအားႀကီးေသာသူမ်ားက ငါႏွင့္ ငါ့ဖြဲ႕အစည္း ငါတို႔သာ အမွန္ဟု ငါေကာ၀ါဒျဖင့္ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးတတ္၏။ သံလြင္ခက္ကို အေယာင္ၿပီး ေနာက္ကြယ္က ဂ်ိဳးငွက္ကို သတ္ပစ္ထားသကဲ့သို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတစ္၀က္ အေယာင္ျပၿပီး ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ အတြက္ခ်ည္း အက်ိဳးစီးပြါးအျမတ္ထုတ္တတ္သည္။ အဆံုးမွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေလာကလူသားမ်ားကို စေတး၍ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္၀ါဒေနာက္လိုက္သူမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြါးသာ ရယူသြားတတ္ၾက၏” ။ 

    အထက္ပါစာသားေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္သားထားမိခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘယ္သူေရးသြားခဲ့သည္ကိုမူ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ စာသားပိုင္ရွင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိ / မရွိ အေရးမွာ တတ္အပ္ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း သူရဲ့အဆို စကားေလးကေတာ့ ယေန႔တိုင္ အသက္၀င္လွ်က္ရွိေပသည္။

အစြဲ ႏွင့္ အလြဲ

 ယုတ္မာဆိုေတာင္း၊ က်င့္မေကာင္းကို၊

 မွားေၾကာင္းတစ္စိ၊ သိလွ်င္သိျခင္း၊ 

စြန္႔ပယ္လ်ဥ္းေလာ့၊ အတင္းယူစြဲ၊ 

ဖားေျမြခဲသို႔၊ အျမဲမွတ္သို၊ 

မစြန္႔လိုက၊ ဤကိုယ္သုခ၊ ေနာင္မရဘူး။ 

( မဃေဒ၀လကၤာ) 

       ပုထုဇဥ္လူသားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၌ မေကာင္းေသာ အက်င့္ေလးမ်ား စြဲထုံ ပါလာတတ္ေပသည္။ ထိုအက်င့္မ်ားကို သတိထားမိပါက သိလ်င္သိျခင္း ပယ္စြန္႔ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၾကရေပမည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အေသးအဖြဲ ေလးေတြပါ၊ ပုထုဇဥ္ေတြပဲဟာ စေသာ အေၾကာင္းျပတုိ႔ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ငဲ့ညာကာ မစြန္႔ပယ္ဘဲ ေနၾကပါက ထိုအက်င့္တို႔သည္ ထုံစဲြလာျပီး အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုအက်င့္တို႔ကို ပယ္စြန႔္ရန္ ခက္ခဲလွေပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျမြသည္ ဖားကို ျမဲျမန္စြာ ခဲထားသကဲ့သို႔ ထိုအက်င့္တို႔ကို အတင္းစြဲထားေပေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆင္းရဲဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကိုသာ ၾကဳံေတြ႔ရျပီး ခ်မ္းသာသုခတို႔ကို မရၾကေတာ့ေပ။ ထိုအျခင္းအရာတို႔ကို သတိေပးလိုသျဖင့္ မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အထက္ပါကဲ့သို႔ သတိေပးလကၤာ ေရး ထားခဲ့ေပသည္။

         အစြဲႏွင့္ အလြဲ သည္ ယွဥ္တဲြ၍ ေနၾကေပသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အစြဲ၏ ေနာက္တြင္ အလြဲေလးမ်ား ယွဥ္တဲြပါလာတတ္ၾကသည္သာ။ ေကာင္းသည့္အရာကို စြဲျမဲရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္အရာကို စြဲျမဲရန္ကား လြယ္ကူလွေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ သတိတရားျဖင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားကာ မေကာင္းသည့္ အက်င့္တို႔ကို မစြဲလန္းမိေစရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရေပမည္။

ကုသုိလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀ဖုိ႔ “၉၆၉”မွာ ေစ်း၀ယ္စုိ႔

 

            တခ်ိဳ႕ ပညာရွင္မ်ားက ယေန႔ေခတ္ကုိ “စစ္ေအးေခတ္”ဟု ေခၚၾက၏။ စစ္ေအးေခတ္ဆုိတာ “ ေအးေအးေလးနဲ႔ တုိက္ေနတဲ့ေခတ္”ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိခ်င္ေတာ့သည္။

         မွန္၏။ ေသနတ္ကိုင္ၿပီးတုိက္မွ “စစ္” မဟုတ္ေပ။ စီးပြားေရးအရလည္း အသာစီးရေအာင္ ကလိန္ကက်စ္ လုပ္ၾက၏။ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာမွ ေျမေနရာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ 

        ဆူးေလဘုရားနားမွာ ေနၾကသည့္သူမ်ားကို ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဘယ္ဘာသာ၀င္ ေတြပါလဲ။ ဒါက စီးပြားေရး စစ္ခင္းျခင္း ပင္။ လူမ်ိဳးေရးအရလည္း အသာစီးရေအာင္ လူဦးေရေပါက္ဖြားႏႈန္း ၾကီးထြားလာေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾက၏။ “ ေရမ်ားေရႏုိင္ မီးမ်ား မီးႏုိင္” ဆိုသကဲ့သုိ႔ ကုိယ့္လူမ်ိဳးမ်ားမွ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားကို ၀ါးမ်ိဳႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဒါကေတာ့ လူဦးေရျဖင့္ စစ္ခင္းျခင္းပင္။  

သတိနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ကို ကိုယ္သိ

       လူေတြဟာ သနားစရာ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ ျပႆနာေတြနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္က ဖန္တီးထားတဲ့ ျပႆနာကို စိတ္က ဖန္တီးထားတာလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိေတာ့ ေပ်ာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ျပႆနာေတြဟာ ျပႆနာအစစ္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ ထင္မွာပဲ။ 

          လူ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စိတ္က ဖန္တီးထားတာပါ။ စိတ္က မရွိတာကို အရွိျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ တကယ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာရရင္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ 

      စိတ္ကူးယဥ္ျပႆနာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ ျပႆနာေတြပါလို႔ သိၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို လက္လႊတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ ျပႆနာအစစ္ေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ရာ အခ်ိန္ပိုေပးႏိုင္တယ္။ ျပႆနာအစစ္ဆိုတာ တကယ္ေျပာရရင္ ၁၀%ေတာင္ ရွိခ်င္မွ ရွိမယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ျပႆနာေတြက ၉၀%ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ျပႆနာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ျပႆနာပဲလို႔ သိၿပီးေတာ့ လက္လႊတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ ၉၀%ေလာက္ သက္သာသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိဖို႔အားေပးတာ တိုက္တြန္းတာပါေနာ္။

ဒိုမိန္းရင္ခြင္ စီးဆင္းျဖစ္သည့္ သိမ္ေမြ႔ဦး

          စာေပသည္ ရသစာေပ၊ သုတစာေပဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိေပ၏။ ထိုတြင္ သုတစာေပကို ဖတ္ရႈျခင္းျဖင့္ ဘ၀အတြက္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ စသည့္ ဗဟုႆုတမ်ားစြာ ရရွိေပသည္။ ရသစာေပ၏ အရသာကို စာေပကို စြဲမက္စြာ ဖတ္ၾကသူတိုင္း ခံစားဘူးၾကမည္ ထင္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ စာေရးဆရာတို႔၏ ရသစာေပ အေရးအသားမွာ ဖတ္ျပီးတိုင္း တစ္ေခါက္ျပီး တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္လွသည္။ အျမဲသိမ္းထားခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေပ၏။ မိမိအေနျဖင့္မူ သုတစာေပႏွင့္ စာလ်င္ ရသစာေပကို ပိုမိုႏွစ္သစ္သည္။

ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ ေျဖေတြး

            စူးမွန္းသိလ်က္၊ မႏႈတ္ရက္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုျပီး၊ စူးပါေစ..။ 

                                               ( ျမ၀တီမင္းၾကီး ဦးစ ) 

         ခုတေလာ ငယ္ငယ္က မွတ္ခဲ့ဘူးေသာ ဒီစာသားေလးကို မၾကာခဏ တိုးတိုးေလး ရြတ္ေနမိသည္။ တိုက္ဆုိင္မႈ တစ္ခုေၾကာင့္လည္း သတိရေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေလာကီ လူသားအားလုံးအတြက္ အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ ခံစာရမွန္း ေၾကကြဲရမွန္း ပူေလာင္ရမွန္း စူးၾကသည့္ဆူးမွန္း သိၾကပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္ ထုံဓေလ့မို႔ ထိုအခ်စ္ဆူးကို မႏႈတ္ရက္ၾကပါ။ အခ်စ္ဆူးကို ရင္ထဲမွ မထုတ္ျပစ္ႏုိင္ၾကပါ။ ဒီထက္ပိုျပီး စူးရင္လည္း စူးပါေစေတာ့ဟု သေဘာထားျပီး စူးမွန္းသိလ်က္ စြတ္တိုးကာ စူးခံေနၾကရသည္။ ပိုးဖလံမ်ိဳးကဲ့သို႔ မီးကို တိုးကာ အသက္ေပးၾကေလသည္။