” မစၥစၥပီႏွင့္ ဧရာ၀တီ ” ကံထြန္းသစ္
ေအာက္ထပ္တြင္ လူေတြျပည့္ေနသကဲ့သို႔ အေပၚထပ္ မွာလည္း ထုိင္ခုံမလပ္၊ မတ္တတ္ရပ္သူ
အခ်ဳိ႕၊ ေလွကားမွာထိုင္သူ အ၀က္၊ ကိုယ္ကေတာ့ အခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ
သေဘၤာဦးလက္ရန္းကိုကိုင္၍ ရပ္ရင္း လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္သူက ႐ုိက္၊
ကမ္းႏွစ္ဖက္ကို ေငးသူကေငးႏွင့္ အားလံုးကေတာ့ မစၥစၥပီျမစ္၏ အလွကိုခံစားရန္
ခရီးသြားသူေတြခ်ည္းသာ။
ငယ္စဥ္က စာေပထဲမွာရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္ျမစ္၊ အခုေတာ့ သူ႔ေက်ာေပၚ
ကိုယ္တုိင္ေရာက္ရွိေနပါေပါ့လား။ အမ်ားနည္းတူ ကမ္းႏွစ္ ဖက္ကိုေမွ်ာ္မိေတာ့ ယာဖက္တြင္
စိန္ေပါလ္ၿမိဳ႕၏တုိက္တာအေဆာက္အအံုမ်ား၊ အစီအရီ ခမ္းနားတင့္တယ္စြာျဖင့္
ျမစ္ကိုမိုးလ်က္၊ ၀ဲဘက္ တြင္မူ သဘာ၀ေပါက္ပင္တုိ႔ျဖင့္ စိမ္းညဳိ႕ေနေသာ
ေတာအုပ္။
အေမရိကန္ေတြ ျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူၾကသည့္ျမစ္၊ ျပည္နယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာ ျမစ္မႀကီး၊ သူျဖတ္သန္းရာ
မင္နီးဆုိးတားျပည္နယ္သို႔ေရာက္ခုိက္၊ ကို၀င္းဗုိလ္+မသန္းသန္းေအး မိသားစုတို႔က
လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကသည့္ ေဒသႏၱရခရီး၊ ကိုယ္ တို႔ႏွယ္ပင္၊ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ဧည္သည္ေတြကလည္း မနည္း။ ခုလို
Summer ရာသီတုိင္း စည္းကားၿမဲတဲ့၊ မစၥစၥပီ၏အလွကို ခံစားရန္ ေအးေအးလူလူသေဘၤာစီးလ်က္
ျမစ္ေၾကာင္းစုန္ဆန္ၿမဲ၊ အသြားအျပန္ တစ္နာရီေလးဆယ္ခန္႔ခရီးကို တစ္ဦးလွ်င္ ေဒၚလာ
ႏွစ္ဆယ္သည္ သူတို႔အတြက္ ၀န္မဟုတ္။ ထုိႏႈန္းထားႏွင့္ လူဦးေရ ေခါက္ေရတုိ႔ကို
ေျမႇာက္ပြားၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီး သဘာ၀ကို ထိန္းလည္းထိန္းသိမ္း၊
ခုိင္းလည္းခုိင္းစားတတ္တဲ့လူေတြပါကလားဟု အံ့ၾသလုိက္မိသည္။
ေျပးတလွည့္ ေႏွးတလွည့္ႏွင့္ ခရီးမွာ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းသည္က အမွန္။
သေဘၤာအရွိန္ေၾကာင့္ ေရပန္းေတြက ဖြာကနဲ ျဖန္းကနဲ တက္လာတတ္သည္။ ထုိအခါ
“အိုး….မိုင္ေဂါ့” အသံေတြ ညံသြားတတ္ျပန္သည္။ ေရတို႔စြတ္စိုသြားသည့္တုိင္
အရယ္အေမာမပ်က္၊ စကားေျပာမပ်က္ၾက။ တစ္ခါတစ္ရံ တံတားျမင့္ျမင့္ႀကီးေအာက္မွ
ျဖတ္သန္းသြားျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးစဥ္ အဆံုးကျပန္လွည့္လာေသာ သေဘၤာႏွင့္ဆုံသည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေပ်ာ္စီးစပီဘုတ္ေလးေတြ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ေက်ာ္တတ္သြားတာ ေတြ႕ရသည္။
တစ္ခါ တစ္ရံ ကမ္းနားေပၚက လူအခ်ဳိ႕လက္ျပေနတာေတြ႕ရသည္။ ထုိအခါ …
ဒါ ျမင္းမူးဆိပ္ကမ္းက လူေတြလား၊ ဆီမီးခံု ဆိပ္ကမ္းက လူေတြလား၊
သာထြန္းရြာဆုိတဲ့ ကိုယ့္ေက်းလက္က ႏြားေက်ာင္းသားေလးေတြလား၊ အို… မဟုတ္ဘူး
….မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ေစ်းဗန္းေလးေတြမေတြ႕ရဘူး၊ အေၾကာ္စံုရမယ္၊ ပဲေပါက္စီ ရမယ္၊
အံုးသၾကားေပါက္စီ ရမယ္ ဆုိတဲ့အသံေလးေတြ မၾကားရဘူး။ ႏြားအုပ္ေတြ မေတြ႕ရဘူး။
ေနာက္ၿပီး ကုန္းမုိ႔အထက္က ေစတီေဖြးေဖြးေတြ မေတြ႕ရဘူး။ေအာ္… ဒါမစၥစၥပီပဲ။
ကိုယ့္ဧရာ၀တီမွ မဟုတ္တာ။ သူက ကမၻာေက်ာ္ျမစ္တစ္စင္းေပပဲ။
ကမၻာေက်ာ္ျခင္းအေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္ေစ့ငုရင္း
ေရျပင္ကိုငုံ႔ၾကည့္လုိက္သည့္အခါမွာေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္ေရလႊာျပင္၊ စီးေနသလား တန္႔ေနသလား
မသဲကြဲ။
“ၾကည့္ပါဦးဆရာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးစီးေနလိုက္တာ၊ ၀န္းက်င္ကလည္း ဘယ္ေလာက္သာယာလဲ။
ဟုိး …. ကမ္းေပၚနဲ႔ ကမ္းစပ္က ေပါက္ေရာက္ ေနတဲ့သစ္ပင္ကိုင္းပင္ေတြရဲ႕အရိပ္ကလည္း
ေရျပင္မွာဟတ္လို႔ ပနံရေနလုိက္တာ”ေမာ္ေတာ္ငယ္ေလး တစ္စင္းေပၚကိုယ္ေရာက္ေနျပန္သည္၊
ကိုယ့္ခရီးေဖာ္ေတြကေတာ့ စာေပေ၀ဖန္ေရးပညာရွင္ ဆရာဦးေအာင္သင္းႏွင့္ ကသာၿမိဳ႕ က
စာေပလုပ္သားအဖြဲ႕၊ ၂၀၀၀ခုလြန္ ႏွစ္ေတြဆီက စာေပေဟာေျပာပြဲခရီး၊ ကသာကို ဗဟုိျပဳၿပီး
မိုးတား၊ ေက်ာက္ထံုးႀကီး၊ ထီးခ်ဳိင့္၊ ကမ္းနီ၊ အင္းရြာ စသည့္ေဒသေတြမွာ
ေန႔ပြဲညပြဲဆက္ကာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦး ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္၊ ဧရာ၀တီျမစ္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္
ခရီးစုန္ဆန္။
“ဟုိး … ျမစ္ဖ်ားကေန ၿမိဳ႕စဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကို
လုိက္လံျပသလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္သေဘာက်လိုက္မလဲေနာ္ ”
“က်ၿပီးလား ဦးဇင္းရာ။ သူတို႔တစ္ေတြ သဘာ၀အလွေတြနဲ႔ ႐ုိးရာယဥ္းမႈအလွေတြကို
သိပ္တန္ဖိုးထားၾကတာ။ ခုေတာ့ ဒါေတြရွိမွန္းေတာင္ မသိပဲ
ထုိင္းကေနလွည့္ျပန္ေနၾကရတာ”၀န္ေဆာင္မူႏွင့္ ဧည့္၀တ္ေက်ျပြန္စြာ ဖိတ္ေခၚလ်က္၊
ျပသလိုက္ရလွ်င္ တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာတစ္ရာထားဦး၊ အေယာက္တစ္ ေထာင္ ဆုိလွ်င္၊
ကိုယ္စိတ္ကူးႏွင့္ ေဒၚလာေတြ သယ့္ယူေနမိသည္။
“အဲဒါကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ ဒီက အက်ဥ္းအက်ယ္ေနရာလြဲေနတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ရွိတဲ့သဘာ၀အလွကို
တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ ကြန္ကရိအေဆာက္အဦးေတြမွ ေခတ္မွီတယ္ထင္ၿပီး
ကေမ်ာကေသာ လုိက္ေဆာက္ေနလုိက္ၾကတာ။ လွၿပီးသား အေဆာက္ အဦးေဟာင္း ေတြလည္း ဖ်က္လိုဖ်က္
ထံုးသုတ္လိုသုတ္နဲ႔ ထင္ရာျမင္ရာလုပ္ေနၾကေတာ့ “Visit Myanmar Year” ႏွစ္မွာေတာင္
ဧည့္မလာဘူး။ ဒီအထဲ …” ဟုတ္သည္၊ ဧည့္ဆိုတာ အိမ္သာမွ လာေပမည္။ အိမ္က သာေစဦးေတာ့
ကိုက္တတ္သည့္ေခြးေတြေမြးထား ျပန္လွ်င္လည္း အင္း …။
“ဆရာကံ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”
႐ုတ္တရက္ နံေဘးမွေပၚလာေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ကိုယ္စဥ္းငယ္ေၾကာင္ေနသည္။
ဘာကိုေမးတာပါလိမ့္ဟု ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကင္မရာ ျဖင့္ ဓာတ္ပံုေတြ႐ုိက္ေနရာမွ
ေမးလာသူက ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္။
“မစၥစၥပီ ျမစ္နဒီ၀ယ္” ဆုိတာ မွတ္မိေသးလား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက
နာမည္ကိုရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ျမစ္ေလ။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ လွရဲ႕လား”
“အင္း …”
ကိုယ္ အင္းရွည္ႀကီး ဆြဲလုိက္မိသည္။အလွတရားႏွင့္ တန္ဖိုး၊ အလွတရားႏွင့္
ခံစားသူ၊ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားရင္း အေတြးအာ႐ုံကိုဆန္႔မိေတာ့၊ ပြင့္တံတကားကား
ဆံၿမိဳတ္တဖြားဖြားႏွင့္ ေျပာင္းဖူးခင္းေတြအလယ္ ကိုယ္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ၾကက္သြန္၊
နံနံ၊ င႐ုတ္ စသည့္ သီး ထပ္ သီးညႇပ္ေတြႏွင့္ေ၀ဆာေနေသာ ႏူန္းေျမစုိက္ခင္းမ်ား၊ ေျမပဲ၊
ပဲႀကီးခင္း၊ စားေတာ္ပဲ စသည့္ ပဲခင္းေတြကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ အစိမ္းေရာင္
ကမၺလာျဖန္႔ခင္းထားသည္သို႔။ အေမႏွင့္ မၾကာခဏလုိက္ပါတတ္ခဲ့သည္၊ စုိက္ခင္းေတြ
ဖူးပြင့္၀င္စ ေႏြဦးရာသီမွာဆို “ပုန္းမၾကည္” တင္ပြဲ က်င္းပၾကေတာ့သည္။
ေျမဆီႂကြယ္ေအာင္၊ သီးထြက္ေကာင္းေအာင္၊ မုိးမေထာင့္ေအာင္၊ ပိုးမေႏွာင့္ေအာင္၊
တုိးေစာင့္ပါမည့္အေၾကာင္း၊ ပုန္းမၾကည္နတ္ တင္ၾက ပၾက ဆုေတာင္းၾကသည့္ပြဲေလ။ ကိုယ္တုိ႔
ညီကိုေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ မုန္႔ျဖဴ မုန္႔နီေလးေတြႏွင့္ ပုန္းမၾကည္႐ုပ္ ေလးေတြကို
တေပ်ာ္တပါး လုိက္လံေကာက္ၾကသည္။ ဟိုယာခင္း၀င္ ဒီယာခင္းထြက္ အႏွံ႔ပင္။
ဒီမစၥစၥပီျမစ္႐ုိးမွာေရာ အဲဒီအလွေတြ ရွိႏိုင္ပါ့မလား။ အင္း …
ကိုယ့္ဧရာ၀တီတ႐ုိးမွာေကာ ရွိမွရွိေသးရဲ့လား။
တကယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာကိုယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ ရင္ခုန္ခံစားခ်င္ပါေသးသည္။
ကိုယ့္အေမ မ်က္ကြယ္ျပဳသြားသည့္တုိင္ အမေတြ ႏွမေတြ ႏွင့္ စိုက္ခင္းေတြအလယ္မွာ
…
“ဒီေျမေတြက ေျမႏုကြၽန္းေပၚလုိ႔၊ သားရဲ႕အဖိုးအဖြားေတြ
ဓားမဦးခ်လုပ္ခဲ့ၾကတာကြယ့္”
အေမေျပာျပသည့္ ကြၽန္းဦးပံုျပင္ေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ခ်င္ေသးသည္။ ဧရာ၀တီက
ေရတက္လိုက္၊ ႏုန္းေျမေတြ ခ်န္ထားလိုက္၊ စိုက္ၾက ပ်ဳိးၾကလုိက္ႏွင့္
႐ုိးသားမႈသံသရာလည္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာေနထုိင္သြားၾကေသာ
ေဆြေဟာင္းမ်ဳိးေဟာင္းမ်ား၏ ဧရာ၀တီကမ္းမွ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ပံုရိပ္ေတြ။ ဧရာကလည္း
သူ႔အလုပ္သူလုပ္၊ သူတို႔ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ႏွင့္
ၿငိမ္းခ်မ္းလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တစ္ႏွစ္တစ္ေလေတြမွာေတာ့ ဧရာေဗြေဖာက္၍ ေရႀကီးတုိးကာ
စိုက္ခင္းေတြ ပ်က္ကိန္းႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ မျဖံဳ၊ ျပန္လည္ ႀကိဳးၾကၿမဲ။
“တစ္ႏွစ္ဟာ ေဆးရြက္ႀကီးခင္းေတြကလည္း ေကာင္းလုိက္တာ ညိဳ႕လုိ႔။ ပဲခင္းေတြကလည္း
သီးလုိက္တာ ခဲလို႔။ အဲဒါ မထင္မွတ္ပဲ ျမစ္ ေရႀကီးလိုက္တာ အကုန္ကိုပ်က္ကေရာ။ ဒါေပမဲ့
အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္မင္းက တစ္ဧကကို တစ္က်ပ္ခြဲေလွ်ာ္တယ္ေလ”
တစ္က်ပ္ခြဲဆို၍ ရယ္ေမာလိုက္မိစဥ္ …
“မရယ္နဲ႔ သားရဲ့၊ အဲဒီတုန္းက ေရႊတစ္က်ပ္သားမွ ေလးငါးဆယ္က်ပ္တဲ့” ၊ လြန္ခဲ့ေသာ
ႏွစ္မ်ားစြာဆီက အမိျမန္မာသည္ ကိုယ့္ကိုျပံဳးရယ္၍ ျပန္ၾကည့္ေနသည္ဟု
ခံစားလုိက္ရသည္။
ကိုယ္တုိ႔ အရြယ္ေရာက္သည့္အခါမွေတာ့ ေရဘယ္လုိလႊမ္းလႊမ္း၊ သူ႔ဟာသူလႊမ္းတာ
တို႔ႏွင့္မဆုိင္။ စိုက္ခင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပ်က္ပ်က္၊ သူ႔ဟာသူပ်က္တာ
တို႔ႏွင့္မပတ္သက္ဆိုသည့္ ေခတ္ႀကီးကိုေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထြက္သမွ်သီးႏံွႏွင့္
က်န္သမွ်ေကာက္ပဲတုိ႔ကိုေတာ့ သူတို႔ထံ မျဖစ္မေနအပ္ရန္ ပတ္သက္ၾကရျပန္သည္။
တလင္းသိမ္းတိုင္း စေကာႏွင့္ ေကာက္ဆြသာက်န္ခဲ့ေသာဘ၀ေတြကို ဧရာ၀တီ အသိဆံုးျဖစ္ေပမည္။
ထုိကာလဆုိးႀကီးကို ႐ုန္းႂကြပယ္ရွားခဲ့သည့္အေရးအခင္းႀကီးကိုလည္း
ဧရာ၀တီသက္ေသပင္။
“အစၥေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘင္ဂူရီယံလာတုန္းက ဒီျမစ္ႀကီးကိုသိပ္အားက်တာ။
ဒီျမစ္ႀကီးသာ သူတို႔ျပည္မွာရွိရင္ဆုိၿပီး … ေတာင္းေတာင္းတတ ေျပာသြားခဲ့တာ”
ဆရာဦးေအာင္သင္းက ကိုယ့္ကိုလွမ္းေျပာသံ ၾကားလိုက္ျပန္သည္။ ဟုတ္ေပမည္။
ေက်ာက္ေတာင္ သဲျပင္ႏွင့္ ညႊန္႔ဘြက္အိုင္ေတြ သာတည္ရွိေသာ သူတို႔တုိင္းျပည္အတြက္
ဧရာ၀တီကိုသြားရည္က်ရွာလိမ့္မည္။ သူတို႔၏အသိဉာဏ္ နည္းပညာေတြႏွင့္ ဧရာ၀တီ
ကိုေပါင္းစပ္လုိက္လွ်င္ “ပန္းလည္း လွ၊ ပ်ားလည္း ၀” ေစသည့္စီးမံကိန္းႀကီးေတြ
ေပၚေပါက္လာေပမည္။ သူတုိ႔တုိင္း ျပည္ေလးသည္လည္း…။
အို … တုိ႔ျမန္မာေတြလည္း မညံ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္
ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္ေတြမ်ားလာတဲ့ေခတ္မွာ …။ ကိုယ့္အေတြးသည္ သည္မွာတင္တန္႔ခဲ့ေပါ့။
လူငယ္ေတြ၏ ပညာေရးအခန္းက႑ကိုေတြးရင္း ကိုယ့္ရင္သည္ ေလးပင္သြားေတာ့သည္။ အပင္ကို
ေရမသြန္း အညႊန္႔ကိုသာ ဆိတ္သူ၊ စုိက္ခင္းကို မပ်ိဳး မ်ဳိးဥေတြကို ျပဳတ္စားသူ၊
ဒီပံုေတြနဲ႔ မိုးႀကီးခ်ဳပ္ခဲ့ပါေပါ့လား။ ဘုရား ဘုရား …။ ခုေတာ့
ကိုယ္ေမွ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္မွ ေရာက္ပါဦးမလား။ “ဆင္သတ္ အရပ္ေ၀” သူတို႔လက္သို႔
အမိဧရာ၀တီ က်ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ ဘုိးေဘးတို႔ပိုင္ခဲ့ေသာ၊ အဖိုးအဘြားတုိ႔
ပိုင္ခဲ့ေသာ၊ အမိအဖတို႔ ပိုင္ခဲ့ေသာ၊ ကိုယ္တို႔ပိုင္ေနေသာ၊ သားေျမးတို႔
ပိုင္ၾကဦးမည္ျဖစ္ေသာ ဧရာ၀တီ၊ ထုိဧရာ၀တီသည္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ပိုင္မဟုတ္၊
တစ္ဖြဲ႕တစ္စည္း ပိုင္မဟုတ္။
ဟုိး… ပေ၀ဏီကပင္ ေရေန ကုန္းေနသတၱ၀ါတို႔၏ မွီခုိရာအျဖစ္ လွပစြာစီးဆင္းခဲ့ေသာ
ဧရာ၀တီ၊ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အလွတရားတို႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ ဧရာ၀တီလင္းပိုင္ေခၚ
ရွားပါးသည့္ ေရခ်ဳိလင္းပိုင္မ်ားသည္ မင္းကြန္းတ၀ိုက္တြင္ သံုးဆယ့္ေျခာက္ေကာင္ခန္႔သာ
ေတြ႕ရေတာ့ေၾကာင္း ဘီဘီစီသတင္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားေယာင္လာမိျပန္သည္။ ခုလုိ
ေရျခားေျမျခားအေမရိကန္တစ္ဦးက တကူးတက တန္းဖိုးထားျပေပမယ့္ သူတို႔တေတြကေတာ့
ေရေနသတၱ၀ါေတြကိုမဆုိထားႏွင့္ ျမစ္မႀကီးတစ္စင္းလံုးကိုပင္ တန္းဖိုးထားရေကာင္းမွန္း
မသိၾကေတာ့ၿပီ၊ “ကုိယ့္က်ဳိးနည္းပါး သူ႔က်ိဳးမ်ားမည့္” အေရးတြင္
ဧရာ၀တီကိုစေတးၾကေတာ့မည္တဲ့။ ဧရာ၀တီသာ ဆံုးပါးသြားခဲ့လွ်င္…။
“ကုိင္း … ဆင္းၾကမယ္”
ေအာ္ …. သေဘၤာေတာင္ ဆိပ္ကမ္းျပန္ကပ္ေနပါေပါ့လား၊ ကိုယ့္အာ႐ုံဟာ ဧရာနဲ႔မစၥစၥပီ
ပူးတုံခြာတုံရွိေနခဲ့ပါလား။ Sorry ပဲ မစၥစၥပီ၊ ကိုယ္ မင္းအလွကို
တန္းဖိုးမထားလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ဧရာ၀တီကို တန္းဖိုးထားေနမိလို႔ပါ။
တီးတိုးဆုိရင္း အမ်ားနည္းတူ သေဘၤာေပၚက ဆင္းခဲ့သည္။ကမ္းေပၚကေန
ကိုယ္လည္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ မစၥစၥပီႏွင့္ ျပံဳးရယ္စြာဆင္းလာၾကေသာ သူ႔၏ခ်စ္သူမ်ား။
ကိုယ္ထင္လိုက္မိသည္ ထုိအျပံဳးရွင္ တုိ႔သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က မစၥစၥပီ၏အသေရကို
ညွဳိးေအာင္ျပဳခဲ့လွ်င္ ဆန္က်င္ၾကလိမ့္မည္၊ ကာကြယ္ၾကလိမ့္မည္ဆုိတာ ထုိအျပံဳး ေတြက
ျပေနသည္ဟု။
ကားေပၚေရာက္သည့္တုိင္ အေတြးက မရပ္ခ်င္။ ကားစထြက္သည့္ႏွင့္ စိတ္အာ႐ုံသည္
ဧရာကမ္းက ေဆြမ်ဳိးေတြထံ ပ်ံ႕လြင့္သြားျပန္သည္၊ ဧရာ၀တီ နာမက်န္းျဖစ္ေနတာကို သိမွ
သိၾကပါေလစ၊။ အို… သိၾကမွာပါေလ။ ႐ုတ္ခ်ည္း ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ရေသာ ေ၀ႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္ကို
အမွတ္ရလုိက္သည္။ ေလာင္းေ၀သန္၊ ဘုရားဆုပန္၊ သားေတြ သမီးေတြ ဇနီးေတြကို
လွဴဒါန္းခဲ့သူ၊ ထုိအတြက္ ဘာမွ်ျပႆနာ မၾကံဳရ ေသာ္ျငား
အမ်ားဆုိင္ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုေပးလွဴလုိက္ေသာအခါတြင္မူ ျပည္သူတို႔
အံုႂကြဟစ္ေႂကြးဆႏၵျပသည့္အေရးေၾကာင့္ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာ၍ ၀ဂၤဘာေတာင္သို႔
ျမန္းခဲ့ရပါေရာလား။
ဒါတင္မက ၀ိဓူရသုခမိန္ကို ဘုရင္ေႂကြအန္႐ႈံးလို႔ ပုဏၰကထံအပ္လုိက္ရေတာ့လည္း
ျပည္သူစုေ၀းဟစ္ေကြၽး ဆႏၵျပခဲ့ၾကတာပါပဲကလား။
ဒီဇာတ္ေတာ္ေတြ
ဒီရင္ေငြ႕ေတြႏွင့္ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကသည့္ ကိုယ္တို႔တေတြဟာလည္း ဧရာ၀တီရဲ့သားေျမးေတြပဲေလ
…၊ တစ္ေန႔…။
ကံထြန္းသစ္
စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၁
(ထာ၀ရ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဘေလာ့ဒ္မွ ကူးယူသည္)
