ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ငါတို႔ၾကား
ဥာဏ္ဦးေမာင္
ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္၊
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။
ၾသဂုတ္လရဲ့ ေႏြေႏွာင္းရက္က်န္က ကုန္လုကုန္ခင္။ မနက္ဖန္ဆုိလ်င္ျဖင့္ စက္တင္ဘာလရဲ့ ပထမေန႔။ ေႏြေန ရွိန္ရဲ့ အပူေငြ႔တုိ႔လည္း ဒီေနရာေလးကေန ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီေပါ့။ ညပုိင္းမ်ားမွာဆုိ ေဆာင္းကုိလႈပ္ႏိႈးမယ့္ ေလႏုႏု အေအးစက ခပ္ဟဟေလး လွစ္ထား တဲ့ ျပဴတင္းၾကားကေန ဖြဖြေလး တုိးလုိ႔ပင္ ဝင္လာတတ္ၿပီ။ ျပင္ပက အေအးဒဏ္ကုိ ခုိလႈံဖုိ႔ တုိးလ်ိဳးကာ ဝင္လာေလသလား၊ အေဆာင္တြင္းေန သူကုိ ေအး ခ်မ္းမႈေပးႏုိင္ေစဖုိ႔ တုိးလ်ိဳးဝင္လာေလသလား၊ ဒါကုိျဖင့္ ခြဲျခားလုိ႔ေတာ့ မသိႏုိင္ပါေလၿပီ။
နံနက္ခင္းလင္းစ ျပဴတင္းဝကေန အေရွ့ဖက္ဆီကုိ ေမွွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လ်င္ျဖင့္ ေဆာင္းဦးအေငြ႔ ျမဴစုိင္မ်ားက ေဟးဝဒ္ၿမိ့ဳေလး ရဲ့ ေတာင္ တန္းေတြေပၚ ေမးတင္ကာ ေမွးစက္လုိ႔။ ျမဴဆုိင္ၾကားကေန တုိးလ်ိဳးကာထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းမ်ားက ျမဴေငြ႔ၾကာ မွာ ေရႊေရာင္ လက္ေခ်ာင္းေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်ေနဟန္။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ ျမဴစုိင္ေတြကုိ အိပ္ရမွထဖုိ႔ လက္တုိ႔ကာ ႏႈိးေနသေယာင္ထင္ရ။ အမ်ိဳး မသိ၊ အမည္ မတတ္ႏုိင္တဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုက ျမဴၾကားက လုထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားႏွယ္ ရင္ထဲက တုိးထြက္လာသလုိ ခံစားမိတယ္။ ျမဴေဝ၊ ပန္းသင္း၊ ေလညင္းသြဲ႔သြဲ႔၊ လြမ္းေတးဖြဲ႔သီ၊ ဥၾသတီတာ၊ လြမ္းဖြယ္သာသည့္၊ ကုိယ္ေမြးဖြားရာ၊ အညာ ေဒသ၊ ေႏြဝင္စရဲ့ ပုံအလွကုိ မွန္းကာ ျမင္လာ မိရတယ္။
မၾကာမီမွာပဲ ကုိယ္ေနထုိင္ရာ ေနရာေလးရဲ့ ေရွ႔လမ္းမကေန ေက်ာပုိးအိပ္ေလးေတြ ကုိယ္စီလြယ္လုိ႔ အစုလုိက္ အဖြဲ႔လုိက္ ကေလးငယ္ေတြ ျဖတ္သန္း သြားၾကေတာ့မယ္။ နံနက္လင္းစ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ ဒီအခ်ိန္ အခါမ်ိဳးမွာ ေအးခ်မ္းစြာ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ့ အမူအယာက နံနက္ခင္းရဲ့ ေကာင္း ျခင္းမဂၤလာကုိ ပုိမုိႂကြရြလာသလားထင္ရတယ္။ ႏုပ်ိဳမႈနဲ႔ တက္ႂကြမႈ ဆုိတာက ေလာက အတြက္ အားတက္ဖြယ္ အလွမ်ားေပပ။ ပညာသင္ခ်ိန္မွာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိးရြံ႔ျခင္းကင္းစြာ ပညာသင္ခြင့္ရဖုိ႔ အေရးက ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ အဓိက လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုသာပ။
ဒီေနရာေလးကုိ ေရာက္ရွိေနထုိင္ခဲ့တာ ႏွစ္လနီးပါးရွိၿပီ။ စေရာက္ခ်ိန္က ဇူလုိင္လဆန္းပုိင္းမွာဆုိေတာ့ ေက်ာင္း ေတြပိတ္ထားခ်ိန္။ ေနထုိင္ရာ အေဆာင္ေလးရဲ့ ဆင္ဝင္ေအာက္ကေန လွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ အေဆာင္ေလးရဲ့ ေရွ႔နားကပ္လ်က္က ကားလမ္းရယ္၊ ကားလမ္းဟုိဖက္ အနားကပ္လ်က္ရွိတဲ့ ရထားသံလမ္းရယ္၊ သံလမ္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ ရွိေနတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ အားကစားကြင္းရယ္၊ ကစားကြင္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမေဆာင္မ်ားကုိ အရွင္းသားျမင္ရတယ္။ စာသင္းခန္းမေဆာင္မ်ားေပၚကေန အထက္ဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လ်င္ေတာ့ မုိင္ဝက္ေလာက္အေဝးမွာ ရွိေနတဲ့ေတာင္တန္းႀကီးက ထီးထီးမားမား။
ဒီအရာအားလုံးဟာ မေျပာင္းမလဲ တစ္သမတ္တည္းသာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း ရယ္၊ မုိးအု႔ံဆုိင္းမႈိင္းေနတဲ့ အခါမွာ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းရယ္၊ ညအခါ ေတာင္တန္ေပၚမွာ တည္ရွိေနတဲ့ အေဆာက္ အဦေတြကေန အစီအရီေပၚထြက္လာတဲ့ အလင္း လက္လက္ ျမင္ကြင္းမ်ားရဲ့ အလွက တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာစီ ျဖစ္ေနတာကုိ သတိထားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းဝင္း အတြင္းမွာ စုိက္ထားတဲ့ ထင္းရူး ႏြယ္ဝင္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားေပၚ မုိးစေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနခ်ိန္မွာဆုိ လြမ္းခ်င့္ ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔ေတာင္တန္းႀကီးက လြမ္းဖြယ္အလွကုိ အား ျဖည့္ေပး တာေၾကာင့္မ်ားေလလားလုိ႔ တစ္ေယာက္ တည္း ေတြးမိခဲ့ဖူးတယ္။
ခုမနက္မွာေတာ့ ရာသီက အု႔ံဆုိင္းဆုိင္း၊ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကလည္း ညိဳ့မိႈင္းမႈိင္း၊ ေလေျပေလးက မရုိင္း တရုိင္း။ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းကေန ပူ…ဆုိတဲ့ ဥၾသသံရွည္ရွည္ကုိ ၾကားရတယ္။ စာသင္ခ်ိန္မုိ႔ ဆြဲလုိက္တဲ့ ဥၾသသံေလလား၊ စုေပါင္းအားကစားခ်ိန္မုိ႔ ဆြဲလုိက္တဲ့ ဥၾသသံေလလားေတာ့မသိ။ စာသင္ခ်ိန္ဥၾသသံဆုိလ်င္ ေတာ့ အျပင္မွာ အစုလုိက္ေဆာ့ကစားေန၊ စကားေျပာေနၾကတဲ့ ေက်ာင္း သူေက်ာင္း သားေတြ ေက်ာင္းေဆာင္ မ်ားအတြင္း အလွ်ိဳအလွ်ဳိဝင္သြားၾကလိမ့္မယ္။ အားကစားခ်ိန္ ဥၾသသံဆုိလ်င္ေတာ့ စာသင္ခန္းမ်ားထဲမွာရွိေန တဲ့ ေက်ာင္း သားေတြ အားကစားကြင္းရွိရာ လြင္ျပင္ဖက္ကုိ တန္းစီလုိ႔ထြက္လာၾကလိမ့္မယ္။
ကုိယ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးလႈပ္ရမ္းလုိက္တဲ့ လက္ကုိင္ေခါင္း ေလာင္းေလးဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံခ်ိဳလြင္လြင္ေလးကုိ ျပန္လည္သတိရမိတယ္။ ေခါင္း ေလာင္းတစ္ခုထဲကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံျခင္း တူေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ၾကားရတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာၾကားရတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံ ဒီႏွစ္မ်ိဳးရဲ့ အသံျခင္း မတူတာ ကုိ ေတြးမိလုိ႔ ၿပံဳးမိေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာၾကားရတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံက ပုိမုိကာ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမတယ္ရယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့မိ တယ္။ စာသင္ရတာထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ့ကစားရတာကုိ ပုိစိတ္ဝင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေနာက္ၿပီး လည္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ မွာၾကားရတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံက ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးအနီးမွာရွိ စားပြဲေပၚက ထန္းပလပ္ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ပုိမုိနီးစပ္လုိ ႔လည္း ျဖစ္ေလမလားလုိ႔ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ ျပန္လည္ေတြးမိေသး တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းေလာင္းဆုိတာ ရြာဦးေက်ာင္းကပဲထုိးထုိး၊ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတစ္ခုဆီကပဲ လာလာ၊ စာသင္ခန္းတစ္ခုဆီ ကပဲ ျပန္႔လြင့္ျပန္႔လြင့္။ ေခါင္းေလာင္းသံဆုိတာ တစ္စုံတစ္ခုခုကုိ အခ်က္ေပးဖုိ႔အတြက္ ထြက္ ေပၚလာတတ္တာမ်ိဳးခ်ည္းသာပါ။
ခုမ်ားမွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔ မတူတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံမ်ားကုိလည္း မၾကာမၾကာ ၾကား ေနရၿပီလုိ႔ ခံစားမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာၾကားရတတ္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံက အျပင္လူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တီးခတ္ထုိး ႏွက္ လႈပ္ရမ္းလုိက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က လႈပ္ရမ္းတီးခတ္လုိက္တယ္ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာေျပာႏုိင္ တာက ေက်ာင္း တက္ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္မွာ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလုိ ခ်ိဳျမျမ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာကုိပါ။
သန္စြမ္းျခင္းေတြ ယုတ္ေလ်ာ့လာတဲ့၊ ႏုပ်ိဳျခင္းေတြ တစစေပ်ာက္ကြယ္လာတဲ့၊ ခ်ိဳ႔ယြင္းမႈေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ ရင့္ေရာ္ျခင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း တုိးတုိးလာတဲ့ ဇရာလက္နဲ႔ ထုိးႏွက္တီးခတ္လုိက္တဲ့ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္း သံက တစစ ပုိမုိအသံက်ယ္လာတယ္။ အရာရာကုိ ဝါးႏုိင္ခဲ့တဲ့ သြားအခ်ိဳ႔လည္း က်ိဳးပဲခဲ့ဖူးၿပီ။ ျမင္စရာျမင္ကြင္း အလွကုိ က်က်နနျမင္ႏုိင္စြမ္းခဲ့တဲ့ မ်က္လုံးကလည္း အျမင္စြမ္းအင္ ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ၿပီမုိ႔ အေဖာ္အကူ မ်က္မွန္ ထူထူ တစ္ခုနဲ႔အတူ ေနထုိင္ခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က အနက္ေရာင္ၿခဳံလႊမ္းခဲ့တဲ့ ဆံစအခ်ိဳ႔လည္း အျဖဴေရာင္ က်စျပဳခဲ့ေလၿပီ။ ဟုိနားထိလည္း ပြန္း၊ ဒီနားထိလည္း နာ၊ တစ္ခါတုံးက စြမ္းရည္ျပည့္ခဲ့တဲ့ ခႏၶကုိယ္အစိတ္ အပုိင္းအခ်ိဳ႔လည္း အားအင္ေလ်ာ့လုိ႔ ဒဏ္ရာ အနာတရတုိ႔နဲ႔ ျပည့္လ်မ္းေနခဲ့ၿပီ။
ေနထုိင္ရာအေဆာင္ေလးရဲ့ ျပဴတင္းဝကေန လွန္းၾကည့္ခ်ိန္္မွာ တစ္ခ်န္နဲ႔တစ္ခ်ိန္ မတူႏုိင္တဲ့ ျမင္ကြင္းလုိ ဇရာ လက္နဲ႔ ထုိးႏွက္လုိက္လုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ကထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံကလည္း တစ္ခ်ိန္နဲ႔တစ္ခ်ိန္ တစ္ႀကိမ္ နဲ႔ တစ္ႀကိမ္ လုံးဝမတူႏူိင္တာကုိ အမွတ္မျပဳပဲေနလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ကုိပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကုိယ္ႏုိင္တယ္၊ ကုိယ္ပုိင္ တယ္ ထင္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ အစိတ္အပုိင္းေတြေပၚမွာပင္လ်င္ ကုိယ္ခ်ယ္လွယ္ခ်င္တုိင္း ခ်ယ္လွယ္လုိ႔ မရႏုိင္တာကုိ ဘဝအသိနဲ႔ နားလည္ေနခဲ့ၿပီ။
ကုိယ့္ေျခကုိယ့္လက္ေတြကမွ ကုိယ့္အလုိ မလုိက္ၾကေတာ့ဘူးဆုိလ်င္ ဘယ္အရာေတြက၊ ဘယ္သူေတြက ကုိယ့္ဆႏၵကုိျပည့္ဝေအာင္ ျဖည့္ ဆည္းေပးႏုိင္ၾကမွာလဲ-ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ မၾကာခဏဆုိသလုိပင္ သတိရမိ ေနတတ္တယ္။ သတိရမိတုိင္း ဇရာဆုိတဲ့ (အုိျခင္း)လက္နဲ႔ ထုိးႏွက္တီးခတ္လုိက္တဲ့ အသံမခ်ိဳလွတဲ့ ပ်က္စီးနာ က်င္(ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ကုိလည္း ဂရုတစုိက္ နားေထာင္ေနမိတတ္ပါတယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံၾကားလ်င္ျဖင့္ ကုသုိလ္အမွ်ကုိ ရေအာင္ယူတတ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိကုိလည္း တစ္ပါတည္း ယူ ႏုိင္ေအာင္ သတိထားလုိ႔ ဆင္ျခင္ေနမိတတ္ၿပီ။ေခါင္းေလာင္းသံ တစ္ခုခုၾကားတုိင္း ဘဝအတြက္ တန္ဖုိးတက္ ေစမယ့္ အရာတစ္ခုခုကုိ ပုိမုိတုိးကာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔လုိလာၿပီဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုကုိပါ ရတတ္တာေၾကာင့္ ကုိယ့္ ကုိယ္ မၾကာခဏ သတိေပးေနတဲ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသူကုိလည္း စိတ္မဆုိးႏုိင္ပဲ ေက်းဇူးအခါခါ တင္ေနမိတတ္ ပါၿပီ။ ။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment