အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ပညာသင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ေတရသမႏွစ္ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္ ယခုႏွစ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ၾကေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္မကၽြမ္းက်င္ေသးေသာ လုပ္ငန္းမို႔ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မ်ား အပ်က္ခံကာ အခ်ိန္ အေတာ္ေပးလိုက္ရ၏။ ကိစၥမ်ား အားလုံးအျပီး မြန္းၾကပ္ေနေသာ စိတ္မ်ား လန္းဆန္းေစရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းကို ခရီးဆက္ခဲ့သည္။
(၁၀ ) ရက္ခရီးဟု ရည္မွန္းထားခဲ့ေသာ္လည္း စုစုေပါင္း (၁၆) ရက္ၾကာခဲ့သည္။ အိႏၵိယသည္ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းသည္မို႔ ရထား ၂ ရက္ခရီး ၃၃-နာရီၾကာ ရထားစီးရသည္။ ေနရာစုံေအာင္ လည္ပတ္ခဲ့သျဖင့္ ကားေပၚတြင္ (၂) ည၊ ရထားေပၚတြင္(၈) ည ကုန္ဆုံးေစကာ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။
ခုေတာ့ ျပည္ဗာရာသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီ၊ ေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း ခရီးသြားအေတြ႔အၾကဳံ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးမည္ဟု အားခဲ့ခဲ့ေသာ္လည္း ခရီးပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေအာက္သြားအံဖုံးမ်ား ေရာင္ရမ္းကာ အဖ်ားတက္ျပီး ၂ ညတိတိ အိမ္မရခဲ့ေပ။
သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားက ဆႏြင္း လိမ္းရန္ အၾကံေပး၍ လိမ္းခဲ့ေသာ္လည္း မသက္သာ။ သေျပေခါက္ ေသြးျပိး လိမ္းရန္ အၾကံရေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ကိုက္ခံေနသျဖင့္ သေျပေခါက္ကို သြားမခြါခ်င္၊ မနက္က တကၠသိုလ္အတြင္းက ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သီးသန့္ ေဆးခန္းျပသည္။ အဆင္မေျပ။ သက္သာေစရန္ ေသာက္ေဆးသာ ေပးျပိး ခံတြင္းကို ၾကည့္ကာ စမ္းသပ္ျခင္းမ်ိဳးကို မလုပ္ေပးခဲ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔လည္ပိုင္ တကၠသိုလ္အျပင္က ပုဂၢလိက ေဆးခန္းကို ျပျဖစ္သည္။ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းမွာ မိုးေတြ ေန႔စဥ္ရြာေနေသာ္လည္း ျပည္ဗာရာကေတာ့ ပူဆဲ ပူျမဲ။ အျပင္ထြတ္ရ သည္မွာ မသက္သာလွ။ အျပင္ေဆးခန္း သြားဆရာ၀န္က သြားမ်ားကို ေသခ်ာစစ္ေဆးျပီး အံဖုံးအတြင္းက ေသြးျပည္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ခံရသည္မွာ မသက္သာခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ သြားက သိပ္မကိုက္ခဲ့ေတာ့။ ညာဘက္ပန္း ေရာင္ရန္းေနသည္မွာလည္း ေလွ်ာ့သြားခဲ့ျပီး။ သက္သာသြားသည္။ ဖ်ားသည့္ဒဏ္ကေတာ့ ခံေနရေသးသည္။
ခရီးပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ ခံႏုိင္သည္ဟု မိမိကိုယ္ကို ထင္ထားေသာ္လည္း တကယ္ လက္ေတြ႔မွာ ပင္ပန္းဒဏ္ကို မခံႏုိင္ေသးေပ။ က်မၼာေရး ေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ရအုံးမည္။ က်မၼာေရး ေကာင္းလွ်င္ ခရီးသြား အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ားအား မွ်ေ၀သြားပါအုံးမည္။ လာလည္သူမ်ားကို အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေမတၱာမ်ားစြားျဖင့္
သိမ္ေမြ႔ဦး (BHU)
No comments:
Post a Comment