“ခုအထိ ေနခဲ့ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကို အစမ္းေလ့က်င့္ဘဝလို႔ သတ္မွတ္ျပီး အခ်ိန္မီ ၾကိဳးစားျပဳျပင္လိုက္ရင္ က်န္ေသးတဲ့ အသက္ရွင္ ေနခြင့္ကာလတစ္ခုလံုးဟာ တကယ့္ဘဝအစစ္ ၾကီး ျဖစ္မသြားေလာက္ေပဘူးလား”
အညာက ရြာၾကီးတစ္ရြာမွာ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။ ရြာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့အျပင္ ရြာလယ္အတိုင္း ေတာင္ေျမာက္ လမ္းေျမာင္ၾကီးတစ္ခုကလည္း ရွိေနေလေတာ့ အေရွ႕ပိုင္း အေနာက္ပိုင္း ရယ္လို႔ အစဥ္အလာ ေျပာဆိုသံုးစြဲခဲ့ရာက ၾကာေတာ့ သူ႔အပိုင္း ကိုယ့္အပိုင္းဆိုတဲ့ အစဲြေလးေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္အရလည္း ခပ္ကြဲကြဲ ခပ္ျပိဳင္ျပိဳင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာၾကီးေပါ့။ အညာရဲ႕ဓေလ့အတိုင္း သီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲေတာ္မွာ အျငိမ့္တို႔ ဇာတ္တို႔မငွားႏိုင္ေပမဲ့ ရပ္ရြာကလူငယ္ေတြ စုေပါင္းျပီး ကက္ဆက္ေခြထဲက ဇာတ္လမ္းကို သရုပ္ေဆာင္ျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းသရုပ္ေဖာ္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီရြာၾကီးမွာ ဒီအစီအစဥ္ဟာ အေရွ႕ပိုင္း အေနာက္ပိုင္းတို႔ရဲ႕ အဓိက ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းက ဒီေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ပီပီျပင္ျပင္ေလးျဖစ္ေအာင္ဆိုျပီး ဝါေခါင္လကုန္ေလာက္ ႏွမ္းသိမ္းပဲစိုက္ကိစၥေတြ ျပီးခ်ိန္က တည္းက ညစဥ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝိုင္းထဲက ဇရပ္ၾကီးမွာ လူငယ္ေတြစုျပီး ဇာတ္တိုက္ၾကတယ္၊ သီတင္းကြ်တ္လဆန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဝတ္စံုျပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္တဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖၾကတာေပါ့။
သူ႔အပိုင္း ကိုယ့္အပိုင္း ခပ္ျပိဳင္ျပိဳင္ျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း မသင့္မမွ်ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးအထိလည္း မဟုတ္ၾကေလေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းမွာ ဒီလိုေဖ်ာ္ေျဖကျပၾကတာကို အေနာက္ပိုင္းကလည္း လာေရာက္အားေပးၾကပါတယ္။
အကဲခတ္တဲ့သေဘာလည္း ပါမွာေပါ့။ အဲ.. ဝတ္စံုျပည့္ ေလ့က်င့္တင္ဆက္မႈ အစီအစဥ္ကေတာ့ အေတာ္ကို ဗရုတ္သုတ္ခႏိုင္ပါတယ္။ ဇာတ္တိုက္စဥ္တုန္းက ဟုတ္သလိုရွိခဲ့ေပမဲ့ တကယ့္ဇာတ္ စင္ေပၚ ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ လူၾကမ္းအျဖစ္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ရတဲ့ေကာင္က အခုလို ဒုစရိုက္သမားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရတာကို အျပင္မွာ လူေတြက အထင္ေသးၾကမွာ မုန္းတီးၾကမွာကိုေၾကာက္လို႔ ဆိုသလိုလို၊ တခ်ဳိ႕က ပိုက္ဆံ ထည့္ရတာခ်င္းအတူတူ အေရးမပါတဲ့အခန္းက သရုပ္ေဆာင္ရလို႔ ဆိုသလိုလိုနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ လုပ္ကုန္ၾကလို႔ အားလံုး ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေရာ။
အေနာက္ပိုင္းက လာၾကည့္ၾကသူေတြအဖို႔ေတာ့ ေျပာစမွတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္အပိုင္းကိုယ္ ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ “အေရွ႕ပိုင္းသားမ်ားေျပာေတာ့ျဖင့္ မိုးလားကဲလားနဲ႔ သူတို႔ျပ ဇာတ္က အၾကမ္း,အလြမ္း,အေသာ အစံုအလင္တဲ့၊ အခုညလုပ္ပံုကျဖင့္ အူခ်ာခ်ာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ဒီေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ တို႔အပိုင္းကေကာင္ေတြ တေရးႏိုးထကေတာင္ သူတို႔ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ” ဘာညာနဲ႔ ေျပာမဆံုးေပါင္ ဟာသတစ္ခုကိုျဖစ္လို႔။
အေရွ႕ပိုင္းက ေမာင္မ်ားကေတာ့ ေနာက္ေန႔ညမွာ ေက်ာင္းက ဦးပဥၥင္းေလး က ေခၚတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမွာ စုရံုးေရာက္လာၾကတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ျမိဳ႕မွာစာသင္ေနရာက ဆရာေတာ္ ရဲ႕ လက္ေထာက္ခန္းေနအျဖစ္ အလွည့္က်တာဝန္ယူဖို႔ ရြာမွာျပန္ျပီး ဝါကပ္ရတာ။ စာေပဗဟု သုတေလးလည္း အေတာ္တီးမိေခါက္မိရွိတယ္။ လူငယ္ေတြကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမရာ မွာလည္း ေခတ္မွီတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ညညဆို လူငယ္ေတြကို ေက်ာင္းမွာစုျပီး သူယူခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြျပလို႔ဆိုေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းသားလူငယ္ေတြ အေတာ္ဗဟုသုတ တိုးၾကတယ္။ ညအခ်ိန္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ လည္တာပတ္တာေတြလည္း နည္းသြားတယ္။
အခုလည္း အားလံုး စံုေလာက္ျပီဆိုေတာ့ ဦးပဥၥင္းေလးက -
မင္းတို႔ မေန႔ညကလုပ္ပံုက အေတာ္အရုပ္ဆိုးတယ္။ ဒါဟာ ပရိသတ္ကို မေထမဲ့ျမင္လုပ္ရာက်လို႔ ရိုင္းစိုင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဟို… လူၾကမ္းလုပ္ရမယ့္ေကာင္က မင္းကို အျပင္မွာ လူေတြ အထင္ေသးမွာ၊ မုန္းမွာေၾကာက္လို႔ဆို ဟုတ္လား၊ ျပဇာတ္ထဲမွာ ကိုယ္က်ရာအခန္းက သရုပ္ေဆာင္ရတာ၊ ဘာမွ အထင္ေသးစရာ မုန္းစရာမဟုတ္ဘူး။ ခုလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္တာကမွ တကယ့္ကို အထင္ေသးစရာ မုန္းစရာ ျဖစ္တာ၊ အဲဒါ မင္းတို႔ နားလည္ရဲ႕လား။
ျပဇာတ္ဆိုတာ လူ႔ေလာကမွာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာေတြေပၚေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ျပရတာပဲကြ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ မုန္းစရာ ေကာင္းတာ၊ အတုယူသင့္တာ၊ ေရွာင္သင့္တာေတြကို လူေတြ သေဘာေပါက္ျပီး သူတို႔ကိုယ္္တိုင္ ခ်စ္စရာ ေလးစားစရာေကာင္းတာေတြ အတုယူသင့္တာ ယူလာေအာင္၊ စက္ဆုပ္စရာ မုန္းတီးစရာေတြကို ေရွာင္ရွားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ကိုယ္က လုပ္ျပရတာ၊ ဒါဟာ မင္းတို႔ အျပင္မွာရွိတဲ့စရိုက္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
မင္းတို႔ အဲဒီလိုလူ႔ေလာကရဲ႕သရုပ္ကို ေပၚလာေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ လူၾကမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ ေလာက ဇာတ္ခံုကို စံုလင္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္လိုက္ခ်ည္းပဲ၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ညတုန္းကလို ဗရုတ္သုတ္ခေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔အားလံုး တစ္ေယာက္မွ ဇာတ္လိုက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဇာတ္ရႈပ္ေတြပဲ ျဖစ္မယ္၊ ကဲ.. ဘယ့္ႏွယ္လဲ မင္းတို႔ ဇာတ္လိုက္လုပ္ၾကမွာလား၊ ဇာတ္ရႈပ္လုပ္ၾကမလား၊ ေအး လူေကာင္းလို သရုပ္ေဆာင္ျပမွ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တယ္လို႔ထင္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔အားလံုး ျပဇာတ္ကမေနၾကနဲ႔၊ ေက်ာင္းကကိုရင္ေတြနဲ႔အတူ ဘုရားဝတ္တက္၊ ေမတၱာပို႔ျပီး တရားထိုင္ ၾကေပေရာ့ဆိုေတာ့ အားလံုး အမွားကို ဝန္ခ်ျပီး ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို႔ တာဝန္ယူၾကတယ္။
သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္မွာ တကယ္ ကျပၾကျပီဆိုေတာ့ အေျခအေနက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားျပီ၊ “သူတို႔ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ” ဆိုသူတို႔က တကယ္ပဲ တေရးႏိုးမွ ထလာၾကသလား ထင္ရေအာင္ ေယာင္တိေယာင္နေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ တခ်ဳိ႕ထျပန္သူျပန္၊ တခ်ဳိ႕အေရွ႕ပိုင္းဘက္ ေျပာင္း ၾကည့္လိုၾကည့္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အေရွ႕ပိုင္းျပဇာတ္အဖြဲ႔ကေတာ့ တကယ့္ကိုပီဘိလို႔ ဆိုရမေလာက္ပဲ၊ သူ႔အပိုင္းသားမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ဟင္းခ်ဳိ ကိုယ္ခ်ဳိလို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေျပာပံုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔အပိုင္းကေကာင္ေတြ သရုပ္ေဆာင္ပံုက ေဒြးတို႔ေတာင္ ေငးရ ေလာက္တယ္ဆိုပါ့ေကာ။
ဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္းက ဘဝအေၾကာင္းေလးေတြလည္း အေတြးထဲဝင္လာတယ္။ ခုခ်ိန္အထိ ကိုယ္လုပ္ကိုင္က်င့္သံုးခဲ့သမွ်ေတြကို စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အမြမ္းတတင္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့တဲ့ “မႏုႆတၱဒုလႅဘ, ဗုဒၶဳပၸါဒဒုလႅဘ” ဆိုတာေတြနဲ႔က အေဝးၾကီး။ ေတြးပံု ေခၚပံုေတြလည္း အူေနာက္ေနာက္၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြလည္း ကေသာက္ကေရာက္ပဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲ “ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္” ဆိုတဲ့ သံေဝဂစကားကို အသာထားျပီး ပကတိ အေျခအေနကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ သက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ေတြ က်န္ေနေသးတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေနခဲ့ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကို အစမ္း ေလ့က်င့္တဲ့ (ရီဟာဇယ္)ဘဝလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ဒီထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ သင္ခန္းစာယူျပီး ၾကိဳးစားျပဳျပင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ က်န္ေသးတဲ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ ကာလၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ တကယ့္လူ႔ဘဝအစစ္ၾကီး ျဖစ္မသြားႏိုင္ေပဘူးလား။
ဟုတ္တယ္၊ ျပီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အစမ္းဘဝလို႔ဆိုေပမဲ့ ေပးခဲ့ရတဲ့တန္ဖိုးေတြက မနည္းေတာ့ဘူး။ ကုသိုလ္ကံ အရင္းအႏွီးနဲ႔ ေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ လူ႔ဘဝထဲက သက္တမ္းတဝက္ေလာက္ ေပးခဲ့ရျပီးျပီ။ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေပးေခ်ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ အျမတ္ကိုရေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ခုထိေတာင္ ေပးဆပ္လို႔မဆံုး အေၾကြးထပ္လို႔မဆံုးဆိုရင္ေတာ့ ဒုလႅဘ ဘဝၾကီးကို ေၾကြးပခံုးတက္ရင္း အဆံုး သတ္ၾကရေတာ့မလို ျဖစ္ေနျပီ။
လူေတြေျပာေနၾကတဲ့ “အထက္မွာ ဘဝဂ္၊ ေအာက္မွာ အဝီစိ” ဆိုတဲ့ လူတို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္အျပဳအမူ ဘယ္အက်င့္စရိုက္မ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ပန္းတိုင္ကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ဗဟုသုတရွိေနၾကျပီပဲ။ အမွားကိုၾကည့္ျပီး အမွန္ကိုေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာက္လိုတဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ျဖစ္မယ္မဟုတ္လား..။ ဒီလိုေတြးမိရင္း စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ဘဝအသစ္ကို ခုပဲစရမွာလိုလို ခံစားမိလာတယ္။
စာဖတ္သူမ်ားေကာ ဘယ္လိုမ်ား သေဘာရၾကမလဲ မသိဘူး။ သေဘာခ်င္း ကိုက္ညီတူမွ် တယ္ဆိုရင္ ေဘးလူမ်ားကိုလည္း လက္တို႔အသိ ေပးလိုက္ၾကပါ။ “လူ႔ဘဝအစစ္ကို အခု စၾကစို႔” လို႔။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
အရွင္သိရိႏၵ
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းက ဒီေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ပီပီျပင္ျပင္ေလးျဖစ္ေအာင္ဆိုျပီး ဝါေခါင္လကုန္ေလာက္ ႏွမ္းသိမ္းပဲစိုက္ကိစၥေတြ ျပီးခ်ိန္က တည္းက ညစဥ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝိုင္းထဲက ဇရပ္ၾကီးမွာ လူငယ္ေတြစုျပီး ဇာတ္တိုက္ၾကတယ္၊ သီတင္းကြ်တ္လဆန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဝတ္စံုျပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္တဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖၾကတာေပါ့။
သူ႔အပိုင္း ကိုယ့္အပိုင္း ခပ္ျပိဳင္ျပိဳင္ျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း မသင့္မမွ်ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးအထိလည္း မဟုတ္ၾကေလေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းမွာ ဒီလိုေဖ်ာ္ေျဖကျပၾကတာကို အေနာက္ပိုင္းကလည္း လာေရာက္အားေပးၾကပါတယ္။
အကဲခတ္တဲ့သေဘာလည္း ပါမွာေပါ့။ အဲ.. ဝတ္စံုျပည့္ ေလ့က်င့္တင္ဆက္မႈ အစီအစဥ္ကေတာ့ အေတာ္ကို ဗရုတ္သုတ္ခႏိုင္ပါတယ္။ ဇာတ္တိုက္စဥ္တုန္းက ဟုတ္သလိုရွိခဲ့ေပမဲ့ တကယ့္ဇာတ္ စင္ေပၚ ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ လူၾကမ္းအျဖစ္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ရတဲ့ေကာင္က အခုလို ဒုစရိုက္သမားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရတာကို အျပင္မွာ လူေတြက အထင္ေသးၾကမွာ မုန္းတီးၾကမွာကိုေၾကာက္လို႔ ဆိုသလိုလို၊ တခ်ဳိ႕က ပိုက္ဆံ ထည့္ရတာခ်င္းအတူတူ အေရးမပါတဲ့အခန္းက သရုပ္ေဆာင္ရလို႔ ဆိုသလိုလိုနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ လုပ္ကုန္ၾကလို႔ အားလံုး ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေရာ။
အေနာက္ပိုင္းက လာၾကည့္ၾကသူေတြအဖို႔ေတာ့ ေျပာစမွတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္အပိုင္းကိုယ္ ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ “အေရွ႕ပိုင္းသားမ်ားေျပာေတာ့ျဖင့္ မိုးလားကဲလားနဲ႔ သူတို႔ျပ ဇာတ္က အၾကမ္း,အလြမ္း,အေသာ အစံုအလင္တဲ့၊ အခုညလုပ္ပံုကျဖင့္ အူခ်ာခ်ာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ဒီေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ တို႔အပိုင္းကေကာင္ေတြ တေရးႏိုးထကေတာင္ သူတို႔ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ” ဘာညာနဲ႔ ေျပာမဆံုးေပါင္ ဟာသတစ္ခုကိုျဖစ္လို႔။
အေရွ႕ပိုင္းက ေမာင္မ်ားကေတာ့ ေနာက္ေန႔ညမွာ ေက်ာင္းက ဦးပဥၥင္းေလး က ေခၚတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမွာ စုရံုးေရာက္လာၾကတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ျမိဳ႕မွာစာသင္ေနရာက ဆရာေတာ္ ရဲ႕ လက္ေထာက္ခန္းေနအျဖစ္ အလွည့္က်တာဝန္ယူဖို႔ ရြာမွာျပန္ျပီး ဝါကပ္ရတာ။ စာေပဗဟု သုတေလးလည္း အေတာ္တီးမိေခါက္မိရွိတယ္။ လူငယ္ေတြကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမရာ မွာလည္း ေခတ္မွီတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ညညဆို လူငယ္ေတြကို ေက်ာင္းမွာစုျပီး သူယူခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြျပလို႔ဆိုေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းသားလူငယ္ေတြ အေတာ္ဗဟုသုတ တိုးၾကတယ္။ ညအခ်ိန္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ လည္တာပတ္တာေတြလည္း နည္းသြားတယ္။
အခုလည္း အားလံုး စံုေလာက္ျပီဆိုေတာ့ ဦးပဥၥင္းေလးက -
မင္းတို႔ မေန႔ညကလုပ္ပံုက အေတာ္အရုပ္ဆိုးတယ္။ ဒါဟာ ပရိသတ္ကို မေထမဲ့ျမင္လုပ္ရာက်လို႔ ရိုင္းစိုင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဟို… လူၾကမ္းလုပ္ရမယ့္ေကာင္က မင္းကို အျပင္မွာ လူေတြ အထင္ေသးမွာ၊ မုန္းမွာေၾကာက္လို႔ဆို ဟုတ္လား၊ ျပဇာတ္ထဲမွာ ကိုယ္က်ရာအခန္းက သရုပ္ေဆာင္ရတာ၊ ဘာမွ အထင္ေသးစရာ မုန္းစရာမဟုတ္ဘူး။ ခုလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္တာကမွ တကယ့္ကို အထင္ေသးစရာ မုန္းစရာ ျဖစ္တာ၊ အဲဒါ မင္းတို႔ နားလည္ရဲ႕လား။
ျပဇာတ္ဆိုတာ လူ႔ေလာကမွာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာေတြေပၚေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ျပရတာပဲကြ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ မုန္းစရာ ေကာင္းတာ၊ အတုယူသင့္တာ၊ ေရွာင္သင့္တာေတြကို လူေတြ သေဘာေပါက္ျပီး သူတို႔ကိုယ္္တိုင္ ခ်စ္စရာ ေလးစားစရာေကာင္းတာေတြ အတုယူသင့္တာ ယူလာေအာင္၊ စက္ဆုပ္စရာ မုန္းတီးစရာေတြကို ေရွာင္ရွားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ကိုယ္က လုပ္ျပရတာ၊ ဒါဟာ မင္းတို႔ အျပင္မွာရွိတဲ့စရိုက္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
မင္းတို႔ အဲဒီလိုလူ႔ေလာကရဲ႕သရုပ္ကို ေပၚလာေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ လူၾကမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ ေလာက ဇာတ္ခံုကို စံုလင္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဇာတ္လိုက္ခ်ည္းပဲ၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ညတုန္းကလို ဗရုတ္သုတ္ခေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔အားလံုး တစ္ေယာက္မွ ဇာတ္လိုက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဇာတ္ရႈပ္ေတြပဲ ျဖစ္မယ္၊ ကဲ.. ဘယ့္ႏွယ္လဲ မင္းတို႔ ဇာတ္လိုက္လုပ္ၾကမွာလား၊ ဇာတ္ရႈပ္လုပ္ၾကမလား၊ ေအး လူေကာင္းလို သရုပ္ေဆာင္ျပမွ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တယ္လို႔ထင္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔အားလံုး ျပဇာတ္ကမေနၾကနဲ႔၊ ေက်ာင္းကကိုရင္ေတြနဲ႔အတူ ဘုရားဝတ္တက္၊ ေမတၱာပို႔ျပီး တရားထိုင္ ၾကေပေရာ့ဆိုေတာ့ အားလံုး အမွားကို ဝန္ခ်ျပီး ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို႔ တာဝန္ယူၾကတယ္။
သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္မွာ တကယ္ ကျပၾကျပီဆိုေတာ့ အေျခအေနက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားျပီ၊ “သူတို႔ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ” ဆိုသူတို႔က တကယ္ပဲ တေရးႏိုးမွ ထလာၾကသလား ထင္ရေအာင္ ေယာင္တိေယာင္နေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ တခ်ဳိ႕ထျပန္သူျပန္၊ တခ်ဳိ႕အေရွ႕ပိုင္းဘက္ ေျပာင္း ၾကည့္လိုၾကည့္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အေရွ႕ပိုင္းျပဇာတ္အဖြဲ႔ကေတာ့ တကယ့္ကိုပီဘိလို႔ ဆိုရမေလာက္ပဲ၊ သူ႔အပိုင္းသားမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ဟင္းခ်ဳိ ကိုယ္ခ်ဳိလို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေျပာပံုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔အပိုင္းကေကာင္ေတြ သရုပ္ေဆာင္ပံုက ေဒြးတို႔ေတာင္ ေငးရ ေလာက္တယ္ဆိုပါ့ေကာ။
ဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္းက ဘဝအေၾကာင္းေလးေတြလည္း အေတြးထဲဝင္လာတယ္။ ခုခ်ိန္အထိ ကိုယ္လုပ္ကိုင္က်င့္သံုးခဲ့သမွ်ေတြကို စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အမြမ္းတတင္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့တဲ့ “မႏုႆတၱဒုလႅဘ, ဗုဒၶဳပၸါဒဒုလႅဘ” ဆိုတာေတြနဲ႔က အေဝးၾကီး။ ေတြးပံု ေခၚပံုေတြလည္း အူေနာက္ေနာက္၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြလည္း ကေသာက္ကေရာက္ပဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲ “ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္” ဆိုတဲ့ သံေဝဂစကားကို အသာထားျပီး ပကတိ အေျခအေနကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ သက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ေတြ က်န္ေနေသးတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေနခဲ့ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကို အစမ္း ေလ့က်င့္တဲ့ (ရီဟာဇယ္)ဘဝလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ဒီထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ သင္ခန္းစာယူျပီး ၾကိဳးစားျပဳျပင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ က်န္ေသးတဲ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ ကာလၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ တကယ့္လူ႔ဘဝအစစ္ၾကီး ျဖစ္မသြားႏိုင္ေပဘူးလား။
ဟုတ္တယ္၊ ျပီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အစမ္းဘဝလို႔ဆိုေပမဲ့ ေပးခဲ့ရတဲ့တန္ဖိုးေတြက မနည္းေတာ့ဘူး။ ကုသိုလ္ကံ အရင္းအႏွီးနဲ႔ ေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ လူ႔ဘဝထဲက သက္တမ္းတဝက္ေလာက္ ေပးခဲ့ရျပီးျပီ။ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေပးေခ်ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ အျမတ္ကိုရေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ခုထိေတာင္ ေပးဆပ္လို႔မဆံုး အေၾကြးထပ္လို႔မဆံုးဆိုရင္ေတာ့ ဒုလႅဘ ဘဝၾကီးကို ေၾကြးပခံုးတက္ရင္း အဆံုး သတ္ၾကရေတာ့မလို ျဖစ္ေနျပီ။
လူေတြေျပာေနၾကတဲ့ “အထက္မွာ ဘဝဂ္၊ ေအာက္မွာ အဝီစိ” ဆိုတဲ့ လူတို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္အျပဳအမူ ဘယ္အက်င့္စရိုက္မ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ပန္းတိုင္ကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ဗဟုသုတရွိေနၾကျပီပဲ။ အမွားကိုၾကည့္ျပီး အမွန္ကိုေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာက္လိုတဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ျဖစ္မယ္မဟုတ္လား..။ ဒီလိုေတြးမိရင္း စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ဘဝအသစ္ကို ခုပဲစရမွာလိုလို ခံစားမိလာတယ္။
စာဖတ္သူမ်ားေကာ ဘယ္လိုမ်ား သေဘာရၾကမလဲ မသိဘူး။ သေဘာခ်င္း ကိုက္ညီတူမွ် တယ္ဆိုရင္ ေဘးလူမ်ားကိုလည္း လက္တို႔အသိ ေပးလိုက္ၾကပါ။ “လူ႔ဘဝအစစ္ကို အခု စၾကစို႔” လို႔။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
အရွင္သိရိႏၵ
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment