လူမွန္ ေနရာမွန္

ငယ္ရြယ္တုံး အေဆာ့ကုန္ေအာင္ေဆာ့ရတယ္၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ၾကီးမွ ေဆာ့ရင္ေတာ့ ရဲ အဖမ္းခံရတတ္တယ္…။

         ဆရာၾကီး ေအာင္သင္း ေျပာခဲ့ဘူးေသာ စကားျဖစ္မည္ထင္သည္။ မိန္႔ခဲ့ဘူးေသာ ပညာရွင္ အမည္ကို အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ယင္းကဲ့သို႔ အဓိပၸါယ္တူေသာ စကားကို မွတ္မိေနေပ၏။  

         ဆိုလိုရင္းမွာ- ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ကစားနည္းမ်ိဳးစုံတို႔ကို ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ကစားေသာ္လည္း မည္သူမွ် အျပစ္မျမင္ၾကပါ။ ကေလးပဲ ေဆာ့မွာေပါ့ ဟု နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပး ၾကသည္။ ေဆာ့ရင္း ျပစ္မႈတစ္ခု က်ဴးလြန္မိခ့ဲပါက ကေလး ဟူေသာ အသိျဖင့္ ေလွ်ာ့ေပါ့ စဥ္းစားေပး ၾကေပသည္။ 
    
     အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္လာပါက ကစားနည္းမ်ိဳးစုံတို႔ကို ကေလးဘ၀ကကဲ့သို႔ စိတ္တိုင္းက် ကစားလို႔မရေတာ့ေပ။ ကေလးဘ၀ကလို သြားေဆာ့မိပါက ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္ေနတာေတာင္ ရူးေနတုံးဟု ေထာမနာျပဳၾကေပမည္။ မိမိကိုယ္ကိုု မထိန္းသိမ္းႏုိင္ဘဲ ျပစ္မႈ မကင္းေသာ ေဆာ့ျခင္း ကို ေဆာ့မိပါက ရဲ အဖမ္းခံရေပမည္။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ အမ်ားတကာ ကဲ့ရဲ့ခံရျပီး ေထာင္နန္းစံရေပမည္။

     ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကၽြႏု္ပ္၏အျဖစ္ႏွင့္ ကိုက္ညီေနသျဖင့္ အထက္ပါစကားေလးကို မၾကာခဏ သတိရေနမိသည္။ သတိရမိျခင္းႏွင့္အတူ မိမိကိုယ္ကို ရွက္ရႊံ႔သလို ခံစားေနမိသည္။

            ကၽြႏု္ပ္သည္ကုိရင္ဘ၀ကတဲကေဘာလုံးကစားျခင္းကိုအထူးႏွစ္သစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဘာလုံးကို

 ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္းက်င္ မကစားတတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကစားၾကသည့္အခါ အသင္းလူခဲြပါက ကၽြႏု္ပ္ကို ေခၚခ်င္သည့္ အသင္းမရွိတတ္ေပ။ ယင္းကဲ့သို႔ ေဘာလုံးကစားျခင္း၀ယ္ ပါရမီေျမာက္ ထူးခၽြန္သူလည္း ျဖစ္သည္။
 

       ကၽြႏု္ပ္ ေဘာလုံးပြဲ စၾကည့္တတ္ခါစက မန္ယူတြင္ အန္ဒီကိုးလ္၊ ဒိြဳက္ေယာ့ခ္ ဂမဲ ႏွစ္ေကာင္တို႔ အစြမ္းျပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေပါစခိုးလ္ ၏ တိက်ေသာ အျပင္းကန္သြင္းခ်က္၊ ဂစ္၏ အလိမ္ အေခါက္ႏွင့္ ျဖတ္တင္ေဘာ၊ ေနာက္ခ်န္တိုက္စစ္မႈး ဆိုးရွားလ္ ၏ ဂုိးသြင္းဟန္တုိ႔ကို ကၽြႏု္ပ္ စြဲမက္ခဲ့သည္။ 

     ဘက္ခမ္း၏ ဖရီးကစ္၊ တိက်ေသာ ျဖတ္တင္ေဘာႏွင့္ ေကာက္စား ႏြားၾကီး နစၥတယ္ရိြဳင္း၏ ေခါင္းတိုက္ ဂိုးသြင္းဟန္၊ ရိြဳင္ကိန္း၏ ေဘာလုံးျဖန္႔ေ၀မႈ၊ ရွမိုက္ကယ္၏ ဂိုးေပါက္ လုံျခံဳမႈ၊ မန္ေနဂ်ာ ဖာဂီ၏ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္မႈ စသည့္ ပဥၥလက္စြမ္းရည္တို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ မန္ယူမွ မန္ယူ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ မန္ယူကို ထိလွ်င္ လုံးလုံးမၾကိဳက္၊ အသားထိသည္ထက္ပင္ ပို၍ နာတတ္ခဲ့ေသးသည္။ ေဘာလုံးကို ရႈးသြပ္ခဲ့ရာ ငယ္စဥ္တုံးက ခံစားခ်က္ကေလး တုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

      ယခုေတာ့ ဤမွ်ေလာက္ အသင္းစြဲစိတ္ မျပင္းထန္ေတာ့ျပီ။ ကိုယ္အားေပးေသာ အသင္း ကစားပုံေကာင္းလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းမိသကဲ့သို႔ အသင္းကစားပုံ ည့ံလွ်င္လည္း မွန္ကန္စြာ ေ၀ဖန္တတ္ခဲ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ မန္ယူပြဲ လာလွ်င္ တီဗြီက ၾကည့္ျဖစ္ေနေသး၏။ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္ပုံ ရင့္က်က္လာျပီဟု ၾကံဖန္ကာ ေျပာၾကေသး၏။

      ဘ၀၏ ဆယ္စုႏွစ္ သုံးခု ျပည့္ခါနီးမွ ပညာသင္ ေက်ာင္းသားၾကီးဘ၀ျဖင့္ အိႏၵိယ သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဟူေသာအသိျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနလာ ခဲ့ျပန္၏။ တကၠသိုလ္အတြင္း စိမ္းစိမ္းစိုစို ေဘာလုံးကြင္းေတြကလည္း ဆယ္ကြင္းထက္မနဲ၊ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မကန္ဘူးေသာေဘာလုံးကြင္းမ်ားက ဆီးၾကိဳေနသျဖင့္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ရႊပိုး ဓာတ္ခံမ်ားက ထၾကြေလေတာ့၏။

     ကန္လို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလဟူေသာ အသိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေလေသာ္လည္း ညေနပိုင္း ေရာက္လွ်င္ အေဆာင္ အတူေန ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကစားဖုိ႔ လာေခၚၾကျပီ။ ထိုသို႔ေခၚလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ကို ႏွစ္ခါ မေခၚရျပီ။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးေနေသာ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏုိင္ရန္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။ ေဘာကန္ဖိနပ္ အသစ္တစ္ရံကို စီးရင္း အေပ်ာ္တန္း ေဘာလုံးသမားၾကီး လုပ္ခဲ့ေတာ့၏။
 

      တစ္ခါတစ္ရံ ရႈနီ,၀ဲလ္ဘတ္တို႔လို ေရွ႔တန္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ နာနီ, ကားရစ္တုိ႔လို အလယ္တန္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဖာဒီနန္,အီဗရာတို႔လို႔ ခံစစ္တံတိုင္းၾကီး လုပ္ခဲ့၏။ ဂိုးသမား မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ဗန္ဒါဆားလို အသက္ၾကီးမွ လက္စြမ္းျပ ရေသး၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ေနရာစုံ အမ်ား မကစားခ်င္ေသာ ေနရာတိုင္း ကစားေပးမႈတို႔ေၾကာင့္ ညေနကစားခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ ပေလယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္တန္းကစားစဥ္ ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္ သြင္းခဲ့သည့္ဂိုးအေရအတြက္ မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားခဲ့ေလျပီ။

      ယင္းကဲ့သို႔ ကစားသည့္ႏွစ္ေတြ မ်ားလာခဲ့ေသာ္လည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈ ၾကီးၾကီးမားမား မျဖစ္ခဲ့ဘူးေပ။ ကစားျခင္းေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ မ်ားျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ျခင္း၊ က်မၼားေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ျခင္း စသည့္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ရရွိေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေဘာလုံးကစားျခင္းသည္ လူငယ္မ်ားအတြက္ အထူးသင့္ေလွ်ာ္ေသာ ကစားနည္းဟု ထင္ျမင္မိသည္။

      တစ္ရက္တြင္ ထုံးစံအတိုင္း ကၽြႏု္ပ္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စုကာ ေဘာလုံး ကစားခဲ့သည္။ ပြဲစခါစျဖစ္၍ ေသြးေအးေနေသးေသာေၾကာင့္ ေရွ႔တန္းတက္ကာ ကစားခ်င္စိတ္ မရွိေသးေပ။ ထိုေၾကာင့္ ဂိုးသမားလုပ္ခဲ့သည္။ ကစားျပီး ( ၁၀ ) မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ကစားေဖာ္တစ္ေယာက္၏ ကစ္ခ်က္ျပင္းျပင္း ကန္သြင္းမႈသည္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘယ္ဘက္လက္ကိုထိမွန္ခဲ့သည္။ ဒေရာ့ဘာ ကစ္ခ်က္ကဲ့သို ျပင္းထန္ပါေပသည္္္္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘယ္ဘက္လက္ အရိုးတစ္ေခ်ာင္း ထက္ပိုင္း က်ိဳးသြားခဲ့ေတာ့သည္။

         ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ျခင္း တကၠသိုလ္ေဆးရုံကို သြားျပၾကသည္။ လူဦးေရ ေပါမ်ားေသာ ကုလားႏုိင္ငံျဖစ္၍ လူနာမ်ား မ်ားျပားလွသည္။ ေက်ာင္းသားဟု အထူးဦးစားေပးကာ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျခင္း ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းျခင္း တုိ႔ကို ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ဦးစားေပးျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေလးနာရီခန္႔ ေစာင့္ခဲ့ရသည္။ အေရးေပၚလူနာဆိုလွ်င္ မကုသခင္ကတဲက အသက္ထြတ္ေလာက္ေပျပီ။ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းအျပီးတြင္ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျပီး စစ္ေဆး ၾကည့္ရာ လက္ရိုးမတည့္ေသးဟု အေျဖထြတ္သည္။ တာ၀န္က် သင္တန္းဆင္း ဆရာ၀န္ ကေလးက ျပႆနာမရွိဟု ေျပာသျဖင့္ ယင္းအတုိင္းထားခါ ျပန္ခဲ့သည္။

      ႏွစ္ရက္ေနျပီး တကၠသိုလ္ေဆးရုံကို စိတ္မခ်သျဖင့္ အျပင္ လက္ခ္ခ်မီး ပုဂၢလိက ေဆးရုံကို သြားျပသည္။ ၄င္း ေဆးရုံဆရာ၀န္မွ ေက်ာက္ပတ္တီးမွန္သည္၊စိတ္မပူပါနဲ႔ဟု ေျပာကာ ေသာက္ေဆးေပးျပီး ( ၁၅ ) ရက္ျပီးမွ ျပန္ျပရန္ ခ်ိန္းသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ေအးစြာ ထားျပီး ေသာက္ေဆးေသာက္ ကာ ေနခဲ့သည္။

       ( ၁၅ ) ရက္ေစ့အျပီး ယင္းပုဂၢလိက ေဆးရုံကို ျပန္ျပရာ၌ လက္ရုိးအေနအထား မမွန္ဟု အေျဖထြတ္သည္။ ေစာင့္ခဲ့ရသည့္ ( ၁၅ ) ရက္ အလကားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာက္ပတ္တီး ျပန္စည္းရန္ အတြက္ ခဲြစိတ္ခန္း အားလပ္ခ်ိန္ေစာင့္ရာ တစ္ေနကုန္ ခဲ့သည္။ ည ( ၉ ) နာရီေရာက္မွ ေက်ာက္ ပတ္တီးစည္းရသည္။ လက္အသားထဲ ပိုက္ထိုးကာ တီဗြီဖန္သားျပင္ကို တိုက္ရုိက္ ၾကည့္ျပီး အရိုးဆက္ျခင္းျဖစ္၍ မွန္ကန္သည္ဟု ဆို၏။

          ပုဂၢလိက ေဆးရုံမို႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းအတြင္း ညစ္ပတ္သည္မွာ ေသြးညီွနံ႔မ်ား နံေန၏။ ခင္းထားသည့္ အ၀တ္တို႔မွာ ေသြးေတြ ေပက်ံေန၏။ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းအျပီး ေမ့ေဆး ထုံေဆးတုိ႔ မျပယ္ေသးခင္မွာပင္ လူတြဲျပီး ကိုယ့္ဘာသာကို ထကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည္။ လူနာလိုက္ပို႔သူသာမပါလွ်င္ လဲက်မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေစ်းကေတာ့ ေကာင္းသည္။ ကုိရီးယားက လာေသာ ေက်ာက္ပတ္တီးမို႔ ေစ်းၾကီးသည္။ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းခ ေဒၚလာ တစ္ရာကုန္က်သည္။

          ေပးထားေသာ ေဆးကိုစားျပီး ( ၁၅ ) ရက္ေစ့၍ ျပန္ျပရာ တစ္ေထာင္ဆစ္အထက္ ေက်ာက္ပတ္တီး အနဲငယ္ကို ျဖတ္ေပးျပီး တစ္လေနမွ ျပန္ျပရန္ ခ်ိန္းသည္။ ခ်ိန္းထားေသာ တစ္လျပည့္၍ ျပန္သြားျပရာ အေျခအေနေကာင္းျပီ ဟုေျပာျပီး က်ိဳးထားေသာေနရာအထက္မွ ေက်ာက္ပတ္တီးကို ျဖတ္ေပး၏။ တစ္ပတ္ျပည့္မွ ေက်ာက္ပတ္တီးအကုန္ျဖတ္ရမည္ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဓာတ္မွန္အေျဖကို ၾကည့္ရသည္ မွာ သိပ္အားမရလွေပ။ အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ ျမန္မာျပည္ျပန္၍ ကုရမည္လားဟု စဥ္းစားရေတာ့၏။

     တစ္ပတ္ျပည့္ျပီးေသာအခါ ဆရာ၀န္က ေက်ာက္ပတ္တီးအားလုံး ေျဖေပးျပီး “ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားျပီ၊ အားလုံးေကာင္းရန္ အခ်ိန္ယူရမည္”ဟုေျပာကာ အေပ်ာ့စား အ၀တ္စပတ္တီး ေပးသည္။ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ စသည္အခ်ိန္တို႔တြင္ ခၽြတ္ထားႏုိင္ျပီး ျပီးလွ်င္ ပတ္ထား ရသည္။ ေသာက္ေဆးမ်ားပုံမွန္ေသာက္ေနရျပီး တစ္လျပည့္က ျပန္လည္ျပသရန္ မွာထားသည္။

        ခုဆိုလွ်င္ လက္က်ိဳးခဲ့သည္မွာ ( ၃ ) လျပည့္ခဲ့ေပျပီ။ အေျခအေနေကာင္းလာ ေသာ္လည္း လုံး၀ၾကီး ေကာင္းမလာေသးေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုက္ခဲေနေသးသည္။ ေကာင္းမြန္စြာ လႈပ္ရွားလို႔ မရေသးေပ။ ခ်ိန္းထားေသာ တစ္လမျပည့္ေသးသျဖင့္ သြားမျပရေသးေပ။ မည္သို႔ အေျဖထြတ္မည္ ကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရေပအုံးမည္။

          ရဟန္းဘ၀ဟူသည္ အိေျႏၵ သိကၡာျဖင့္ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္စြာ ေနထုိင္ရေသာ ဘ၀ မ်ိဳးျဖစ္သည္။ လူမ်ားကဲ့သို႔ ေျပးလႊားလႈပ္ရွား၍ ေနျခင္းငွါ မသင့္ေတာ္ေပ။ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ မေနဘဲ ေနရာ မွားကာ ေမ်ာက္ကဲ့သို႔ ခုန္ေပါက္ကာ ကစားခဲ့သည္။ ရရွိလာေသာ ရလာဒ္က ခုထိ မျပီးေသးေပ။

           အသိမၾကြယ္ ရွင္ငယ္ ဘ၀က ဤကဲ့သို႔ ထိခိုက္မႈ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ နားလည္ေပးႏုိင္ၾကေပမည္။ ယခု အရြယ္ကား နားလည္ေပးရမည့္ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ရင္းႏွီးသူ အခ်ိဳ႔က ေမးၾကေသာအခါ အမွန္ကို အမွန္တုိင္း မေျဖ၀ံ့ျပီ။ ထိခုိက္မႈ တစ္ခုေၾကာင့္ လက္က်ိဳးသြားသည္ဟုသာ အေျဖကို ေရွာင္ကြင္းရင္း မုသားျဖဴ သုံးရေတာ့သည္။

       ခုေတာ့ ရဟန္းဘ၀ႏွင့္တူစြာ လူမွန္ ေနရာမွန္မွာ ကၽြႏု္ပ္ တည္ျငိမ္စြာ ေနရေလျပီ၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္းလုိေသာ စိတ္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မလႈပ္ရွားႏုိင္ေသး၍ ျဖစ္သည္။ ျပန္ေကာင္းလာလွ်င္ေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မကစားျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ ရအုံးမည္။ စိတ္ဟူသည္ အေျပာင္းအလွဲ ျမန္သည္၊ မေကာင္းမႈတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔သည္ဟု ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္ မူ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ယခုခ်ိန္ထိ မိမိစိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ၾကိဳးစားေနရဆဲပါေပ…။
  

      (ဤစာမူျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ အလွဴေငြတို႔ျဖင့္ ကူညီၾကေသာ ဗာရာဏသီ သီတင္းသုံးေဖာ္တုိ႔အား ကန္ေတာ့ပါသည္။ ) 

 သိမ္ေမြ႔ဦး ( BHU )