ဒီဇင္ဘာ ( ၁၆ ) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာသံရုံးသို႔ ပါတ္စပို႔ကိစၥ သြားေရာက္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာ ( ၁၃ ) ရက္ေန႔က ေဖာင္ျဖည့္ခဲ့ျပီးျဖစ္၍ သိပ္မၾကာေလာက္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သံရုံးေရာက္ေသာ အခါ တာ၀န္ရွိ ေဒၚေအးေအးသန္းက အလုပ္မ်ားေနသျဖင့္ ခဏေစာင့္ရန္ ေျပာျပီး ေစာင့္ဆိုင္းရာ ႏွစ္နာရီ နီးပါး ၾကာခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ မိမိတို႔ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ား E-Passport ေျပာင္းရန္အတြက္ စက္ထဲ ထည့္ျပီး ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ လိုက္ပါပို႔ၾကေသာ အရွင္ဇဋိလ ႏွင့္ အရွင္အာေလာက တို႔လဲ ေစာင့္ရတာ ၾကာသျဖင့္ ပ်င္းၾကသည္။
သံရုံးက ျပန္လာေသာအခါ ေျမေအာက္ရထားစီးျပီး ေနရႈးပေလ့စ္ သို႔ ဆက္ၾကသည္။ ဗာရာဏသီမွ လက္ေတာ့ဗ္ ဗထရီ ႏွင့္ Hard-disk တစ္လုံး ၀ယ္ခိုင္းသျဖင့္ ၀ယ္ၾကသည္။ အရွင္၀ိမလလဲ ရႈပီး (၈၈၀၀)တန္ ဓာတ္ပုံ ကင္မရာ တစ္လုံး ၀ယ္သည္။ အရွင္ဇဋိလာလကၤာရကလဲ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာ တန္ ဗီဒိယို ရုိက္ကင္မရာ တစ္လုံး၀ယ္ၾကသည္။ မိမိကေတာ့ လက္အိပ္ပဲ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနရႈးပေလ့စ္ က ျပန္လာျပီး ေျမေအာက္ေစ်းသို႔ တစ္ေခါက္ဆက္ၾကရျပန္သည္။ အရွင္အာေလာက က အလုပ္ရွိသျဖင့္ အိမ္ျပန္သြားျပီး အရွင္ဇဋိလ က လိုက္ပို႔သည္။ ဗာရာဏသီမွ အရွင္ပ၀ရ က နံ့သာျဖဴ ေရေမႊး မွာသျဖင့္ သြား၀ယ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ( ဂ )နာရီ ထိုးေလျပီ။ ရာသီဥတုကလဲ ဒီရက္အတြင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလွ၏။
ဒီဇင္ဘာ ( ၁ရ) ရက္ေန႔တြင္ မိမိတို႔ ဗာရာဏသီ သို႔ ျပန္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ရထားလက္မွတ္ကလဲ ခက္ခဲလွသည္။ ဗာရာဏသီကို ျဖတ္ခိုင္းရာလဲ အဆင္မေျပ။ ထိုေၾကာင့္ ၀ိတ္တင္းလက္ခ္ ျဖင့္ အရွင္ကုမုဒ ကျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ နံနက္ပိုင္း အရွင္ဇဋိလာလကၤာရ ေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ သြားလည္ၾကသည္။ ေန႔ဆြမ္းကို တိဗက္တန္ ဆိုင္မွာ စားျဖစ္သည္။ အရွင္၀ိမလ က လွဴဒါန္းသည္။ နံနက္ ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၄၀ ထြတ္ရမည့္ ရထားသည္ အခ်ိန္ ေနာက္ၾကျပီး ညေန ၆နာရီခြဲမွ ထြတ္ရသည္။ ဘူတာကို အရွင္ကုမုဒ ကပဲ လိုက္ပို႔သည္။ နယူးေဒလီဘူတာထဲတြင္ ပုရြတ္ဆိတ္ မ်ားကဲ့သို႔ ခရီးသည္မ်ားၾကိတ္ၾကိတ္တိုးလွသည္။ အျခား ရထားျဖတ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ယေန႔အတြက္ ဗာရာဏသီသို႔ ရထားမရွိေပ။ ထို့ေၾကာင့္ ကာရွိ ဟူေသာ ရထားျဖင့္ ဗာရာဏသီ သို႔ျပန္ခဲ့ရသည္။ ၁၂ နာရီခရီးကို ၂၃ နာရီ စီးရသည္။ ဒီဇင္ဘာ (၁၈ ) ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီတြင္ ဗာရာဏသီ သို႔ ေရာက္ရွိသည္။ မိမိလဲ BHU တကၠသိုလ္ သို႔ ျပန္ခဲ့ျပီး အရွင္၀ိမလလဲ ဆန္စကရိတ္ တကၠသိုလ္ သူ႔အေဆာင္သို႔ ျပန္သြားသည္။ ရာသီဥတုကလဲ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလွသည္။ အခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးလႈံျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မဇၩိမရင္ခြင္ ခရီးတို လွည့္လွည္ျခင္း လဲ ျပီးဆုံးခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာေလာက္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ ခရီးသည္ တိတိက်ဆိုရလွ်င္ ( ၁၀ ) ရက္ ၾကာခဲ့ေပသည္။
ဒီဇင္ဘာ ( ၁ရ) ရက္ေန႔တြင္ မိမိတို႔ ဗာရာဏသီ သို႔ ျပန္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ရထားလက္မွတ္ကလဲ ခက္ခဲလွသည္။ ဗာရာဏသီကို ျဖတ္ခိုင္းရာလဲ အဆင္မေျပ။ ထိုေၾကာင့္ ၀ိတ္တင္းလက္ခ္ ျဖင့္ အရွင္ကုမုဒ ကျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ နံနက္ပိုင္း အရွင္ဇဋိလာလကၤာရ ေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ သြားလည္ၾကသည္။ ေန႔ဆြမ္းကို တိဗက္တန္ ဆိုင္မွာ စားျဖစ္သည္။ အရွင္၀ိမလ က လွဴဒါန္းသည္။ နံနက္ ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၄၀ ထြတ္ရမည့္ ရထားသည္ အခ်ိန္ ေနာက္ၾကျပီး ညေန ၆နာရီခြဲမွ ထြတ္ရသည္။ ဘူတာကို အရွင္ကုမုဒ ကပဲ လိုက္ပို႔သည္။ နယူးေဒလီဘူတာထဲတြင္ ပုရြတ္ဆိတ္ မ်ားကဲ့သို႔ ခရီးသည္မ်ားၾကိတ္ၾကိတ္တိုးလွသည္။ အျခား ရထားျဖတ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ယေန႔အတြက္ ဗာရာဏသီသို႔ ရထားမရွိေပ။ ထို့ေၾကာင့္ ကာရွိ ဟူေသာ ရထားျဖင့္ ဗာရာဏသီ သို႔ျပန္ခဲ့ရသည္။ ၁၂ နာရီခရီးကို ၂၃ နာရီ စီးရသည္။ ဒီဇင္ဘာ (၁၈ ) ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီတြင္ ဗာရာဏသီ သို႔ ေရာက္ရွိသည္။ မိမိလဲ BHU တကၠသိုလ္ သို႔ ျပန္ခဲ့ျပီး အရွင္၀ိမလလဲ ဆန္စကရိတ္ တကၠသိုလ္ သူ႔အေဆာင္သို႔ ျပန္သြားသည္။ ရာသီဥတုကလဲ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလွသည္။ အခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးလႈံျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မဇၩိမရင္ခြင္ ခရီးတို လွည့္လွည္ျခင္း လဲ ျပီးဆုံးခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာေလာက္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ ခရီးသည္ တိတိက်ဆိုရလွ်င္ ( ၁၀ ) ရက္ ၾကာခဲ့ေပသည္။
သိမ္ေမြ႔ဦး (BHU)
No comments:
Post a Comment