“လက္ပံေတာ”
ေလာဘႀကီးလို ့ မဟုတ္
လူသားရဲ့ လံု႔လ
ေသခါမွ ေလွ်ာ့လိုတဲ့
ဦးေမာ့ေနတဲ့ ဇဲြသတိၱေၾကာင့္ပါ။
တကယ္မျဖစ္ေတာ့လဲ
ရယ္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ မရေတာ့လဲ
တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေနရ။
စိတ္ဓာတ္မက် အလံမလဲစတမ္း
ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္
ဘဝမွာ ခံတြင္း ၿမိန္တက္ပါတယ္။
လူသားတို ့ ရြာကို
လက္ခ်ည္းလာခဲ့တဲ့ ငါဟာ
ဘာကိုမ်ား မက္ေမာလို ့
လက္ပံေတာကို တမ္းတေနရအံုးမွာလဲ။
ေနလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ေသလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္
ငါ့အေဖာ္ေတြ တပံုႀကီးပါကြယ္။ ။
တင္မိုး
၃၀၊ ဇႏၷဝါရီ၊ ၁၉၉၉
စေန ေန ့ နံက္ခင္း
No comments:
Post a Comment